Andy Warhol

Bedankt voor je reactie. Zoals ik schreef, is dit een bewerking die ik maakte n.a.v. wat extra photoshoplessen en is dit het 1e resultaat, precies conform beschrijving en uitleg. Net als je rijbewijs halen, moet je eerst precies doen wat men voorschrijft. Dan leer je het goed. Daarna kun je los, eventueel verder of dieper gaan. Dit is dus mijn 1e resultaat. Ik had en heb het voornemen om, als ik eens zin heb, te gaan kijken of er meer uit te halen is, dus meer kleuren haalbaar zijn. Met andere woorden: Ik vind dat je gelijk hebt. Maar ik sta dan ook nog maar net aan het begin. Wie weet komt er nog meer uit mijn handen. Gr. Ria.

En ik ben blij dat je het verschil toch nog ontdekte (lol)

Wat een fijne reactie!! Ben er erg blij mee. "Anders op Zoom" betekent nek uitsteken. Dan extra blij met zo'n reactie. Dit is mijn 1e probeersel, maar ga nog wel verder experimenteren, verdiepen. Ik hoop nog eens bij jouw werk opnieuw te kijken, vind het erg mooi. Ook bedankt voor je andere reactie. Gr. Ria.

je kent de muziek van de Velvet Underground met zangeres Nico waar Lou Reed ooit verliefd op was?

Ik ga je nu diep teleurstellen, ik kende wel de naam, maar niet de muziek van Velvet Underground. Maar nu wel een beetje, even gegoogled, youtube, Femme fatale beluisterd. Lijkt we wel gave muziek. Ook nog even naar Lou Reed, perfect day geluisterd. Die kende ik wel. En op youtube de gele banaan gezien, die schijnt ook nogal bekend te zijn ala Andy Warhol. Leuk, zo kom je weer nieuwe dingen te weten. Gr. Ria.

Heb je je ooit afgevraagd wat de big deal is omtrent The Beatles, of waarom de oudere generatie zo verzot is op die afgezaagde oude lullen van de Rolling Stones? In Papa’s Platenkast nemen we de rock- en popmuziek waar vele papa’s en mama’s mee opgroeiden onder de loep. Dit doen we door te kijken naar de interessantste muziekalbums uit de jaren ‘60 en ‘70. Deze week kijken we naar het album dat vaak aangewezen wordt als het begin van de alternatieve muziek, de plaat met de bekende gele banaan op de cover: The Velvet Underground & Nico. Het feit dat The Velvet Underground nog herinnerd wordt is in zekere zin verbazend. Van de bekende jaren 60-bands waren zij de minst commercieel succesvolle. Dit ondanks hun connectie met popartpionier Andy Warhol, die ze koppelde aan Duits fotomodel en zangeres Nico en vervolgens hun debuut – The Velvet Underground & Nico – produceerde. Het resultaat was een album dat menige undergroundbeweging, van punk tot grunge, aanwijst als directe voorvader. Tussen pracht en afschrikwekkendheid Degene die dit album opzet op zoek naar de wortelen van de punk zal zich echter verbazen over de openingstrack. Met ‘Sunday Morning’ doet de band het eerste woord in haar naam eer aan. De dromerige songtekst, akoestische gitaar en glockenspiel maken het nummer innemend, hypnotisch en zacht als fluweel: het is meer droompop dan punk of grunge. Opmerkelijk is dat het geluid van The Velvet Underground & Nico constant heen en weer gaat tussen dromerig en hypnotisch, en luidruchtig en welhaast afschrikwekkend – soms binnen hetzelfde nummer. Neem ‘Heroin’. Het nummer begint aantrekkelijk: ondersteund door een slome, zachtmoedige gitaarmelodie geeft Lou Reeds dromerige zangpartij treffend uitdrukking aan de verdwaasde gemoedstoestand van de heroïneverslaafde. John Cale’s elektrische altviool, initieel nog op de achtergrond, wordt echter steeds harder en scherper, totdat het gekrijs welhaast overweldigend is – een indringende weergave van de slopende, verdovende werking van de drug. Hedonistisch en pervers Het feit dat vele alternatieve bands de Velvets als voorlopers zien is zondermeer verbonden aan hun experimenten met kakofonische herrie en hun gebrek aan commercialiteit. Het heeft echter evenveel te maken met hun hedonistische, perverse fuck-you attitude. Dit slaat veelal terug op de teksten van Lou Reed, die niet bang was onderwerpen aan te snijden waar andere popbands zich niet aan waagden. ‘Heroin’ is genoemd, maar ook ‘Venus in Furs’ is in dit kader tekenend. ‘Venus’ is Reeds ode aan sadomasochisme, wederom ondersteund door Cale’s griezelige altviool, met een duistere, gedurfde tekst: “Shiny, shiny, shiny boots of leather / Whiplash girlchild in the dark”. Toch is het album niet zonder tekortkomingen. De kwaliteit van de nummers is wankel: de genoemde tracks zijn fantastisch, maar de rest is niet altijd interessant. Het laatste nummer, ‘European Son’, voert het geëxperimenteer met kakofonische herrie zo ver door dat ernaar luisteren koppijn kan veroorzaken. Toch lijkt de plaat een zekere allure te hebben die losstaat van diens kwaliteit; anders zou men het er niet nog steeds over hebben. Zoals Andy Warhol ooit zei: “Don’t pay any attention to what they write about you. Just measure it in inches.”

Erg interessant om te lezen. Dank je wel! Erg leuk ook voor mij i.v.m. de relatie met Andy Warhol. Heb zojuist nog e.e.a. afgeluisterd van de Velvets. Sundaymorning vond ik héél mooi. Ik ben wel een beetje van die oude generatie, dus oude tijden herleven. Zag nog e.e.a. op youtube van die tijd. Wie weet ga ik nog eens een banaan fotograferen :-) Leuk allemaal hoor, nogmaals dank. Gr. Ria

Sunday Morning een nummer wat je blij maakt Niet denken aan nu als de meute op zondag in de auto stapt maar terug naar die tijd. Ik heb net alles meegemaakt van provo tot hippie....een jukebox thuis......het waren voor mij de mooiste jaren van mijn leven je voelde dat de maatschappij ging veranderen, dat er niets van terecht is erg jammer. Kijk Woodstock nog maar een keer de vrijheid en de blijheid van de mensen.......en de muziek! fijne avond ben blij dat je het ontdekt hebt