Het verhaal achter de foto

Behalve schrijven met licht vind ik gewoon schrijven ook leuk om te doen. Persoonlijk vind ik een verhaaltje achter de foto altijd interessant om te lezen, het geeft de foto's meer inhoud. Veel leesplezier als je van verhaaltjes houdt (en anders sla je het gewoon over :-)). Mijn mond valt open als we met onze koffers het station Santa Lucia uit lopen. Ik sta stil om mijn kennismaking met Venetië op me in te laten werken: de bijzondere, blauwgroene kleur van het Canal Grande, de vele pleziervaartuigjes, watertaxi’s en vaporetti (busboten) en op de achtergrond de statige hotels en een kerk. Het is begin juni en de stad wemelt van de toeristen. Ik moet er niet aan denken hoe het hier in het hoogseizoen zal zijn. Het hotel dat ik gereserveerd heb is niet ver van het station en we beginnen onze voettocht langs het kanaal. Via diverse bruggetjes en smalle straatjes arriveren we bij het kleine hotel dat ik na uren zoeken op internet heb uitgekozen vanwege de ligging. Als je dan toch in Venetië bent dan wil je ook uitzicht op een heus kanaal. Canal del Gaffaro blijkt een goede keuze, het is een smal en rustig gelegen kanaal maar ligt vol met bootjes. Er is dan wel geen imposante Rialto brug overheen gebouwd maar de omgeving ademt een authentieke en ontspannen sfeer uit. We hebben een kleine kamer op de eerste verdieping met een nog kleiner balkon. De omschrijving balkon is eigenlijk niet van toepassing voor het smalle strookje beton omlijst door smeedijzer, maar tot mijn grote vreugde past de enige stoel uit de hotelkamer er net op en zit ik even later met een glaasje lauwe rosé en mijn camera te genieten van de namiddagzon die op het aarderode huis aan het einde van het kanaal valt. De kleuren van de gebouwen reflecteren lichtgeel in het spiegelgladde water en bloembakken met rode geraniums versieren de balkons. Een spierwitte duif fladdert sierlijk neer op een vensterbank aan de overkant en raakt verdiept in zijn eigen spiegelbeeld in de ruit. De idylle wordt enigszins verstoord als ik me ineens realiseer dat ik mijn statief in de auto heb laten liggen. We hadden hem goed ingepakt in een plaid om beschadigingen te voorkomen, maar daardoor hebben we hem ook niet zien liggen bij het uitladen van de koffers. Hij ligt dus nu fijn goed ingepakt in de kofferbak op het vasteland aan de andere kant van de lagune. Je bent in één van de meest fotogenieke steden ter wereld en je vergeet doodleuk je statief, hoe blond kun je zijn? 's Avonds rond half tien staan we tussen tientallen andere toeristen samengepakt op de Ponte di Rialto. Als we eenmaal een plekje hebben bemachtigd bij de balustrade, kan de fotosessie beginnen. Zonder statief wordt dit een uitdaging. Ik creëer een steun door zowel mijn fototas als mijn spijkerjack onder mijn camera te leggen op de brugleuning. Hij ligt niet helemaal kaarsrecht maar dat is gelukkig achteraf te corrigeren. De nekband sla ik om mijn pols, je moet er toch niet aan denken dat de camera in een onbewaakt ogenblik in het grote kanaal duikt. Dapper - ik fotografeer pas krap een half jaar met een DSLR - zet ik mijn camera op de M stand en experimenteer wat met de instellingen. F3,5 1 seconde, F8 5 seconden tot en met F22 15 seconden. De witbalans gaat van automatisch naar gloeilamp en bewolkt. Op de live view kan ik mooi de verschillende effecten zien. Om me heen steken mensen hun Iphones in de lucht en ik zie het overal flitsen. Rechts van mij staan enkele "collega's" geduldig achter hun statief. Een jongen naast me kijkt bewonderend naar mijn camera - ondanks de onprofessionele opstelling - en zegt tegen zijn vriendin "That is high tech." Ik glimlach. Hij kijkt nog eens naar zijn schermpje en inderdaad ziet het beeld er op mijn display een stuk beter uit. Ik groei. Na zo'n drie kwartier houden we het voor gezien, tenslotte zijn er meer dingen te zien en te doen in dit fotogenieke oord. Avond twee staan we weer op de Rialto brug. Door enkele omzwervingen in het Venetiaanse labyrint zijn we wat aan de late kant; het is al tegen tienen. Het is naar mijn smaak te donker om mooie platen te kunnen maken. Onze laatste avond gaan we wederom richting beroemde brug. Mijn wederhelft is het na twee avonden geduldig om zich heen kijken wel een beetje zat en vlucht naar de dichtstbijzijnde ijssalon voor een hoorntje met drie bolletjes. Daar is-ie wel even zoet mee. Ik hoef me hooguit tien minuten niet schuldig te voelen dat ik weer volledig in beslag genomen word door mijn hobby. Om vijf voor half tien maak ik de mooiste foto uit de serie. Het is nog vrij licht en de lucht is ondanks enkele wolken mooi blauw. De lampen branden al en door de gekozen instellingen (F22, 15 seconden) krijg ik mooie sterretjes. Door de lange sluitertijd wordt het water zacht en de beweging van de gondels vervaagd. De navigatielichten trekken grappige strepen op het kanaal. Er heerst even rust aan de kade waar de vaporetti halt houden, zodoende signaleer ik slechts drie dobberende gondels op het kanaal. Het lijkt onmogelijk een originele foto te maken van iets wat al zo vaak gefotografeerd is, maar ik houd de positieve gedachte vast dat er vast niemand vanaf dezelfde plek, met exact dezelfde instellingen onder precies gelijke omstandigheden deze setting vastgelegd heeft.