350 keer bekeken

levensweg

18 januari, 2009

Een lange rechte laan,met op het eind deze triomfboog. Zo met jezelf op pad, je gedachten zijn je enige metgezel waarmee je een eenzame zwijgende babbel voert. Het beeld dat je hier ziet deed me denken aan het levenspad van de mens bergop..bergaf..soms glad met een struikeling..verdergaan met op het eind de grote poort naar het onbekende...ik vraag me af...zal het ook een triomfboog wezen met open hek in een wereld waar het licht je laatste stappen begeleidt? Binnenkomen in een nieuw bestaan waar je mag uitrusten... Deze triomfboog werd naar verluidt opgetrokken ca. 1803 door markies Arconati Visconti als hulde aan Napoleon Bonaparte.

Meer info tonen

DYNAX 7D (KONICA MINOLTA)

ISO 100 · ƒ/4 · 1/3000s · 28mm

Flitser uit, verplichte modus

Categorie Architectuur

Opmerkingen

Sorteren op

Nieuwste
Oudste
Meeste likes

of en discussieer mee!

woutje_zoom

15 jaar geleden

De tekst sluit perfect aan bij wat je ziet. Heel mooi standpunt gekozen Willem, de pport komt zo heel mooi uit zijn omgeving. gr Nelly

JeffCapes

15 jaar geleden

Hoi! Mooie foto dit hoor! Prachtig met die zonnestralen voor de poort langs! Heeft een filmachtige uitstraling de gehele foto. Prachtig gedaan! Greets, Jeff

Ronn_zoom

15 jaar geleden

Oef weer een levenslesje van Willem, mooi verhaal bij een mooie plaat. Fraai licht zit er in je plaat. Een tekst en een plaat waar ik nog wel even over na kan denken..:) groet, Ron

lexensing

15 jaar geleden

rare jongens die fransen.. ;) mooie plaat zeg ! groet Lex

veroma

15 jaar geleden

Wat een bijzonder iets om tegen te komen in een bos. Daar wordt je dan wel even mee geconfronteerd.Tsja, we weten het niet wat er achter de poort ligt voor een ieder voor ons. Ik denk dat we op weg naar die poort dat zelf meebepalen hoe of je nu in het leven staat. Prachtige zondagochtendplaat. Ik neem hem mee als ik straks ga uitwaaien langs het winderige strand Gr. Brigitte

1950hans

15 jaar geleden

Hi Willem, een plaat waarbij jij mijn gedachten in beeld en woord plaatst! Vaak loop ik ook in gedachten verzonken over dit soort paden en door de velden...Meimeringen waar je waarschijnlijk, wellicht gelukkig, nooit een antwoord op zal krijgen; of misschien ooit toch weer wèl. Enfin, we worden er beiden fylosofisch van. Struikelingen begeleiden ons leven, met vallen en opstaan hopen we wijzer en vooral, gelukkiger te worden. Veel te vaak wordt ons streven naar geluk en liefde voor elkaar verstoord door allerlei, vooral negatieve, invloeden van buitenaf. Doorgaan op onze levensweg is de enige onzekere keuze die we kunnen maken, in de hoop dat het ooit nog eens zal komen tot een volwaardig intens gelukkig gevoel in iedereen, een wereld waarin jaloezie, haat en nijd geen bestaansrecht meer heeft. HoieHans.