New life..

Nieuw leven... Al een tijdje had ik het plan bedacht om een flinke bos tulpen te gaan plukken bij de tulpenpluktuin in de buurt van Beilen. Afgelopen jaar was ik daar ook geweest, maar was ik alleen maar druk in de weer met mijn camera. Dus kwam ik helaas zonder bos, maar met spijt dat ik er niet lekker los was gegaan, thuis. Dat zou me nu niet gebeuren had ik bedacht. Een super reden om op pad te gaan en te kijken wat er zoal op mijn weg zou komen. Ik had ter voorbereiding al even op de facebooksite van de tuin gekeken. Ze waren gelukkig wel open maar zoals natuurlijk overal, met veiligheidsvoorschriften. Dus er werd veilig geplukt... Het was warm, heerlijk zomers bijna. De airco aan in mijn bakje en gaan met die banaan. Mijn cameratas naast mij op de stoel. Spontaan begon mijn auto een irritant gepiep te laten horen... Het beruchte, gordel om geluid... Logisch dus. Mijn cameratas weegt met 2 camera's, lenzen en nogal wat toebehoren, nogal wat.. zodat het systeem op het verkeerde been wordt gezet en denkt dat ik gezellig naast iemand zit... Niets is minder waar, want in deze tijd zit ik merendeel alleen in mijn blauwtje of met man Bert. De pluktuin was mijn uiteindelijke doel, maar koolzaadvelden, bollenvelden, jong spul, alles wat mijn aandacht zou trekken, ik stond ervoor open. Lekker toeren is het dan niet. Als ik op speurtocht ben, zijn mijn ogen continue op zoek. Flitsend door het landschap. En dat is aardig vermoeiend kan ik zeggen. Ik ben op dat moment ook een redelijk slome slak op de weg. Vooral als ik op één van de vele pittoreske binnenweggetjes rijd. Achter mij nadert een Audi A3... cabrio. Achter het stuur een nogal ongeduldig typje, keurig jasje met ruit, sjaaltje wapperend om de nek.. Haren nog redelijk netjes in de krul. Je hoort haar denken, weer zo'n bejaarde die mijn weg verstoord. Binnen no time zoeft ze langs me en verdwijnt al snel uit het zicht. Ik rijd rustig verder in mijn "bejaardentempo". In de verte zie ik iets geels verschijnen in het landschap. Daar moet ik zijn. Op allerlei manieren probeer ik dichterbij te komen maar helaas voert geen enkel weggetje mij dichterbij. Na een tijdje kom ik spontaan een koolzaadveld tegen. Heerlijk langs mijn weg. Ik parkeer mijn autootje en leef me lekker uit met mijn camera. Ik beslis om het navigatiesysteem in te stellen op mijn telefoon. Geweldig deze uitvinding. Ik toets de tulpenpluktuin in en ben binnen een paar minuten ter plekke. Een kleurrijk veld waar gelukkig maar een paar personen aan het plukken zijn. De regeltjes staan vooraan vermeld. Niet meer dan 20 personen en natuurlijk afstand houden. Ik loop naar binnen via het brede pad. Kijk waar niemand nog plukt en zoek een veilige plek. Naast me hoor ik een wat oververhitte moeder roepen, " Ren maar lekker hoor. Graag heel veel rondjes. Leef je maar goed uit. Hier kan het." Als ik opkijk zie ik een mannetje van een jaar of 8 rondvliegen door de lege paden. Zijn moeder kijkt me aan en merkt op, dat ze blij is met deze uitlaadklep. Straks is hij zijn energie weer even kwijt. Straks weer thuis zitten.. Ik pluk voorzichtig een prachtige bos, in de kleuren roze, paars, rood en wat wit. Geweldig wat voor prachtigs er toch elk voorjaar weer uit de bolletjes komt. Ik betaal in het daar voor bestemde bakje, en leg mijn tulpen tevreden op de achterbank om vervolgens richting huis te rijden. Nog geen 100 meter van de pluktuin, zie ik nog een waar "cadeautje". Een kalfje, nat van het vruchtwater, navelstreng bungelend onder dat natte lijfje. Het kan nog amper staan en zoekt steun bij zijn moeder en een "tante". Wiebelend zet het de eerste stapjes. Aarzelend zoekend naar evenwicht. Ik stap rustig uit want deze kans kan ik niet laten lopen. Dit zie ik niet elke dag en het maakt me blij! Hoop op de toekomst. Ik schiet een aantal foto's en geniet met volle teugen van dit mooie schouwspel. Na een tijdje vervolg ik mijn weg naar huis. Mijn camera vol met "nieuw leven' Geniet van de mogelijkheden in je omgeving, doe dat vooral veilig. Fijn weekend! Dankjewel voor alle lieve reacties op mijn vorige post.