Mysterie Nemrut (2)

Wie Zuidoost-Anatolië bezoekt, mag deze bijzondere berg niet missen. Vanuit Adiyaman gaat de route via Kahta -met hotels die zich tooien met namen als Zeus en Nemrut- richting een nationaal park. Hoe dichter de Jeep de eindbestemming nadert, hoe steiler en kronkeliger de route wordt. Op het laatste, onverharde traject moet zelfs de meest geoefende chauffeur af en toe flink moeite doen om te blíjven klimmen en steeds scherper wordende haarspeldbochten te nemen. E.e.a. is niet zonder risico vind ik. Wie geen last heeft van hoogtevrees geniet intussen met volle teugen van prachtige doorkijkjes. Ook hier gaat het gewone leven door. Een kudde koeien struint over de weg richting een gehucht dat in de verte zichtbaar is. Even verderop daalt een herder met een koppel schapen een berghelling af. Een jongen met een kudde geiten schept water bij een put en steekt zijn hand op naar de toeristen die nog voor zonsondergang de top van de Nemrut willen bereiken. Hun relatieve gehaast steekt schril af tegen de rust die de jonge herder uitstraalt. In zo’n omgeving past het niet gemotoriseerd het hoogste punt te bereiken. Dat is gelukkig ook onmogelijk. De laatste twintig, dertig minuten komt het op lopen aan. Wie minder goed ter been is, hoeft niet achter te blijven. „Taxi, taxi”, roept een man die met een ezel naar beneden komt lopen. Als een hijgende klimmer niet meteen toehapt, daalt de prijs van het ritje in een mum van tijd van 30 lira, via 20 en 15 naar uiteindelijk 10 lira. Helaas voor de man met de ezel, iedereen heeft zich deze middag voorgenomen lopend de top te halen. Op een hoogte van meer dan 2206 meter gaat de wandeling via het oostterras naar het westterras van de Nemrut. Hier liet koning Antiochos I van het koninkrijk Kommagene in de eerste eeuw v. Chr. een grafmonument voor zichzelf en zijn naaste familie oprichten, omgeven door beelden van goden als Apollos, Zeus en Heracles. Ook van zichzelf liet hij op de hoogste berg van zijn rijk een beeld van ruim 8 meter hoogte plaatsen. In 1881 werden de -voor een deel zwaarbeschadigde- beelden door een Duitse wegenbouwkundige herontdekt. Nemrut staat behalve om zijn opvallende beeldengroep op het zogenaamde godenterras bekend om het fraaie zicht op de zonsondergang. Het is puur genieten om op dit hoogste punt in de omtrek een roodgekleurde zon langzaam maar zeker achter de bergen te zien zakken. De zonsondergangen hier behoren tot de mooiste ter wereld. De laatste minuten voordat de zon uit beeld verdwijnt, heerst er op de top van de Nemrut een enigszins opgewonden stemming. Mannen en vrouwen -ze beginnen vanwege de dalende temperatuur inmiddels wat rillerig te worden- staan met camera’s in de aanslag. Een echtpaar van middelbare leeftijd heeft het fototoestel opzij gelegd en trekt zittend op een ruw blok beton een fles rode wijn open. Het aftellen kan beginnen. In een mum van tijd is het gebeurd. De zon zakt achter de bergen. Op dit moment past stille verwondering. In plaats daarvan klinkt om kwart over zes ’s avonds op een hoogte van 2206 meter een applaus voor de prachtige vuurrode ondergaande zon.