Bidsprinkhaan

Algarve 01-11-10 De gewone bidsprinkhaan leeft in het gras en andere lage vegetatie waartussen hij goed gecamoufleerd is en niet snel opvalt. Bidsprinkhanen jagen voornamelijk op zicht. De brede kop met de grote ogen op de beweeglijke nek volgt heel alert allerlei potentiële prooien. Een voorbij komende prooi wordt razend snel met de voorste poten gegrepen, die zich bij bidsprinkhanen als grote vangpoten hebben ontwikkeld. Aan de schenen en dijen zitten rijen doornen om een goede greep op de prooi te houden. De prooien bestaan veelal uit vliegen, motjes, maar ook uit vrij grote veldsprinkhanen enzovoorts. Na het vangen worden zij direct naar de mond gebracht en opgepeuzeld. Soortgenoten zijn zeker niet veilig. Voor een mannetje is het soms riskant een vrouwtje te benaderen. Eerst raakt hij haar van achteren voorzichtig aan om uit te vinden of zij paringsbereid is, dan klimt hij razendsnel op haar en klemt zich met zijn vangpoten vast. Als het vrouwtje zich niet verzet benadert hij haar zijdelings met het achterlijf om genitaal contact te maken. De paring kan uren lang duren waarbij het vrouwtje rustig blijft, zitten, maar aan het einde van de paringssessie dient het mannetje op tijd bij haar weg zien te komen, anders loopt hij de kans door haar te worden geconsumeerd. Niet zelden gaat het mis en dient het mannetje indirect zijn eigen nakomelingen als voedsel. Na de paring vindt de eirijping plaats en zwelt het achterlijf van het vrouwtje op. De eieren worden omhuld door een eiwitachtig, schuimig pakket. De schuimige afscheiding wordt snel hard in de buitenlucht en in een pakket kunnen er wel honderd eieren worden gelegd. De eipakketten worden vaak op stenen afgezet, maar ook wel beschut aan plantentakjes. De eieren overwinteren en meestal in mei van het volgende jaar komen de nimfen uit. Deze komen eerst in een vlies als een soort wormpjes half naar buiten en uit die vliezen kruipen dan vervolgens miniatuur bidsprinkhaantjes, die weldra op jacht gaan naar prooi.