DEUREN

Het slot van de deur valt in het sleutelgat. “Doe zachtjes!” fluistert hij. Ik kon me even geen reden bedenken waarom ik ook alweer zachtjes moest doen. Ik had ook geen zin om er naar te vragen. Ik legde me erbij neer dat ik zachtjes moest doen. Zachtjes liep ik de trap op. Met mijn handen volgde ik de trapleuning. “Ik zie geen hand voor oog.” fluisterde ik. Hij draaide zich om en keek mij indringend aan. Waarschijnlijk moest ik gewoon mijn mond houden. Ik zei tegen mijzelf dat hij dat niet letterlijk had gezegd, en ik dus gewoon kon fluisteren. Zolang ik maar zachtjes deed. Ik keek omhoog en zag licht. Aan het einde van deze trap was licht. Een kier van licht. Voorzichtig duwde Job de deur open. Ik volgde. Het rook er naar stof en oude spullen. De vloer kraakte zo hard, dat het een klein beetje pijn deed. “En nu dan?” zei ik angstig. “We moeten zoeken.” Klonk het vanaf de andere kant van de zolder. B.Trienen