Istanbul 2012-102

Een tijdje terug heb ik een docu gezien over een fotojournalist en die vertelde iets heel treffends over zijn manier van werken. Hij was nl ooit samen met een collega fotograaf op pad en hij vroeg hem toen wat ze in godsnaam op die plek deden, er was nl toch niets moois te zien en vast te leggen. Daarop zij zijn collega, dat hij zijn blik moest verruimen en het mooie van het gewone moest leren ontdekken. En ineens ging een wereld voor hem open. En zo is het ook. Ik merk ook vaak dat voorbijgangers raar staan te kijken wanneer aan het fotograferen ben. Men vraagt zich dan af wat ik in godsnaam zie. Men begrijpt het dan niet. Maar wanneer ik dan uitleg wat ik gezien heb, ontdek je vaak een positieve verbazing en omslag in hun zienswijze. En uiteraard zijn er ook die dit niet willen of kunnen zien. Zo was het ook bij dit schaduwspel in een van de zijstraatjes van de grote winkelstraat in Istanbul. Voorbijgangers schudden hun hoofd en keken elkaar vragend aan. Maar ooit zal misschien ook bij hun het kwartje vallen. Wie weet!