de Mens

Donkere gevels bevolken de staat. Generaties van gestaalde karrensporen, baaierende rokken, vallende bloempotten en gebleekte lakens zweven hier in de vervuilde voegen. Zij stralen de droefenis van de mens, kijkend naar al het verdriet, rillend met de handen diep in de zakken. Hij zoekt zijn weg over het steeds herstelde wegdek. Eens was hier het levende centrum, het gebeier van kerkklokken en hoepelende kinderen. Nu verschoten tot Potteriaanse huizen. @ Hans van der Camp een paar minuten gedicht