Kasteel Doorn.jpg

Een eerste vermelding van de plaats Doorn stamt uit het jaar 838. Het middeleeuwse huis was oorspronkelijk een waterburcht die aan het eind van de 13e eeuw werd gebouwd voor domproost Adolf van Waldeck. In de eeuwen daarna bleef het bezit en residentie van de domproosten van Utrecht. In 1322 werd het verwoest. Ongeveer vijfentwintig jaar later werd met de herbouw begonnen. In 1536 werd het een ridderhofstad. In de 16e en 17e eeuw verrezen er rond het binnenplein woongebouwen die nu een geheel vormen met het hoofdgebouw. In 1796 werd het huis ingrijpend verbouwd, mogelijk onder leiding van de Amsterdamse architect Abraham van der Hart. Het omringende park werd aangelegd in Engelse landschapsstijl. De omvang van het landgoed vormde een belemmering voor de ontwikkeling van het dorp Doorn. In 1874 werd het landgoed verkaveld. Eind 19e eeuw werd het huis bewoond door Frans Labouchère (1854-1938), wethouder van de gemeente Doorn en in 1894 de eerste voorzitter werd van de Doornsche Golf. In mei 1920 betrok v.m. keizer Wilhelm II van Duitsland Huis Doorn. Duitsland had de Eerste Wereldoorlog verloren en op 9 november 1918 was de republiek uitgeroepen. De keizer bevond zich die dag bij zijn troepen in Spa in België. Hij kon zijn eigen land niet meer in en vroeg asiel aan in Nederland. Wilhelm woonde eerst in Kasteel Amerongen en kocht in 1919 uit eigen middelen Huis Doorn. Het kasteel werd ingericht met objecten uit zijn paleizen in Berlijn en Potsdam. Deze inboedel kwam in 59 treinwagons naar Nederland. Wilhelm bewoonde Huis Doorn een jaar met zijn echtgenote Augusta Victoria van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Augustenburg en daarna met zijn tweede vrouw prinses Hermine van Schönaich-Carolath, tot zijn dood in juni 1941. Het Huis Doorn bevatte in Wilhelms periode onder andere schilderstukken van Frederik de Grote, veldslagen en parades, portretten van hemzelf, gobelins van Marie-Antoinette, een goud gedecoreerde toiletpot en meer. In het park van Huis Doorn werd onder leiding van de Berlijnse architect E. Kiessling een mausoleum gebouwd waarin Wilhelm II ligt opgebaard. De wens van Wilhelm was om na herstel van de monarchie in Duitsland te worden bijgezet. Na de Tweede Wereldoorlog confisqueerde de Nederlandse Staat het huis en landgoed als vijandelijk vermogen. De Nederlandse regering in ballingschap had in 1943 het Besluit Vijandelijk Vermogen uitgevaardigd. Dit hield in dat alle in Nederland zijnde bezittingen van vijandelijke onderdanen na de bevrijding overgingen in handen van de Nederlandse Staat. Deze confiscatie diende niet alleen als 'Wiedergutmachung', maar met de verkoop van deze bezittingen verkreeg de Nederlandse regering ook financiële middelen voor de wederopbouw van Nederland.