Gebroken raam - zwart/wit

Doel – België mei 2015 Daar is die dan, de dag van onze eerste Urbex tocht is aangebroken. Eindelijk gaan we dan naar het plaatsje Doel in België waar, volgens ervaren Urbexers, velen hun eerste platen schieten. Makkelijk toegankelijk en makkelijk te vinden. Na een aantal kilometers door de haven te hebben gereden komen we aan bij de welbekende slagbomen. Deze stonden gewoon open en we konden doorrijden. Mijn eerste woord wat in me opkwam was, Bizar!, en dat is ook meteen het woord wat het hele dorp omschrijft. We reden de lange straat door en keken alvast wat rond, achteraan vlakbij de molen was een parkeerplaats. Er liepen best veel mensen al dan niet met een fotocamera. Te voet gingen wij op onze ontdekkingsreis. Kruipend tussen struikgewas en dichtbegroeide tuinen om te kijken of er gebouwen waren waar we ook naar binnen konden. Een oude schuur was wat we als eerste tegen kwamen. We konden hier gemakkelijk naar binnen lopen. Maar binnen lag vooral veel troep en niet echt fotowaardig te noemen. Dicht getimmerde huizen, zelfs dicht gemetselde huizen. Alles zo goed mogelijk afgesloten voor ongenodigde gasten. Begrijpelijk want vandalisme is nog een woord wat bij dit dorp en zijn omschrijving hoort. Maar daar, daar was dan toch een open deur met een briefje dat het ten strengste verboden was de woning te betreden. Maar kom een openstaande deur is er om naar binnen te stappen. Vol spanning ging ik voorzichtig naar binnen. Je weet immers nooit wat je aantreft. Binnen snel een paar foto's geschoten bang om misschien ontdekt te worden door een van de bewakers die volgens verschillende verhalen het dorp goed in de gaten houden. In het dorp staat ook een kerk, deze is nog steeds in gebruik. Daarachter stond een huis, een briefje op de deur met de tekst dat deze bewoond was. Echter kun je de bewoonde huizen er zo uit pikken want dat zijn de enige de niet dichtgetimmerd zijn. En daar was dan nog een woning waarbij de deur uitnodigend open stond. Wederom ging ik naar binnen en voelde wederom een adrenaline shot door mijn lijf stromen. Schuifelend verkende ik de woning, met iets meer kalmte als bij de eerste woning. We hadden ten slotte nog geen bewaking of politie gezien. De woning zag er gehavend en uitgewoond uit. Met veel rotzooi, maar wel een mooie trap. Zal ik naar boven gaan? Ik besloot veiligheid voorop te stellen en ben halverwege de trap gelopen zodat ik in ieder geval de bovenverdieping kon zien. Bang om door de vloer heen te zakken ben ik er niet op geklommen. Echter was boven niet heel veel bijzonders te zien. Zo maakten we onze ronde door het dorp af, we kwamen zelfs langs een café. Deze was gewoon open, best apart met hooguit 10 bewoonde huizen. Maar aan de andere kant, er is ook veel toerisme. Er stond zelfs een hele reisbus bij de parkeerplaats toen we daar terug kwamen. Mensen die zich helaas niet wisten te gedragen en tegen leegstaande huizen hun behoeftes stonden te doen. Jammer dat ik geen Frans spreek anders had ik er niet alleen in het Nederlands iets van gezegd. Van bewaking of politie hebben wij niets gemerkt, misschien zijn die verhalen opgeblazen, misschien hebben wij gewoon geluk gehad. Het plaatsje Doel, ver van de bewoonde wereld, is zeker de moeite waard om eens te bezoeken! De beschrijving is pas echt compleet als je het zelf ervaren hebt met het gevoel wat daarbij hoort. Het dorp is zeker niet onbewoond, heb respect voor de Doelenaars en hun huizen. Maak niks kapot en neem niks mee, het is tenslotte niet van jou. En je zult ook zien dat er al genoeg gesloopt is. Onze eerste urbex tocht, dat smaakt naar meer. Binnenkort waarschijnlijk een hele week naar het Belgische Walhalla aan urbex locaties. – Take only pictures and leave only footsteps behind -