Calandbrug

De Calandbrug is een stalen hefbrug over het Calandkanaal in de Rotterdam-Europoort. De doorvaartopening van de hefbrug is 50 meter hoog en 60 meter breed. De Calandbrug werd officieel geopend op 6 juni 1969 door toenmalig staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat Mike Keyzer. De brug telt 2x2 rijstroken, twee goederensporen, een voetpad en een fietspad. De goederensporen op de brug maken deel uit van de havenspoorlijn Rotterdam en de Betuweroute. De autoweg is onderdeel van de Rijksweg 15. Tot 2004 ging ook het doorgaande verkeer over de Calandbrug, in dat jaar werd namelijk de Thomassentunnel geopend voor het doorgaande verkeer. Bij de bouw van de Calandbrug was het Calandkanaal nog niet aangelegd. De brug stond toen midden in de polder. Het bedieningshuis van de brug is door firma De Vries Robbé uit Gorinchem gemaakt en in april 1968 aan één van de heftorens bevestigd. Achter de Calandbrug ligt de Brittanniëhaven, waar jaarlijks 250 autoschepen aankomen. Deze schepen liggen hoog op het water. Om een brugpassage ook boven windkracht 5 mogelijk te maken is bij de Calandbrug langs de zuidkant van het kanaal een windscherm gebouwd van 1750 meter lang en 25 meter hoog, naar een ontwerp van gemeentearchitect Maarten Struijs met medewerking van landschapskunstenaar Frans de Wit. De bouw hiervan begon in 1983 en de oplevering was in 1985. Bij de Calandbrug heeft het scheepvaartverkeer voorrang op het weg- en spoorverkeer, omdat de bedrijven in de Brittanniëhaven daar volgens afspraak zijn gevestigd "alsof zij aan open zee liggen". Voor het wegverkeer is vanwege de veel voorkomende files een tunnel gebouwd: de Burgemeester Thomassentunnel, die in 2004 geopend is. Een maquette op schaal 1:100 van de Calandbrug is te vinden bij familieattractie Railz Miniworld in Rotterdam. De Calandbrug maakt deel uit van de Betuweroute, gedeelte havenspoorlijn Rotterdam, en is voor het spoorgoederenvervoer de enige oeververbinding over het Calandkanaal van en naar de Maasvlakte. In 2013 heeft de overheid een proces gestart voor de vervanging van de brug. De brug bereikt in 2020 het einde van haar technische levensduur. Verder is de bestaande voorrangsregel voor de scheepvaart een capaciteitsknelpunt, de brug zal in de nabije toekomst steeds vaker opengaan hetgeen het treinverkeer hindert. Ten slotte ervaren de bewoners van het nabijgelegen Rozenburg geluidsoverlast van treinen die over de stalen brug rijden. Theemswegtracé[bewerken | brontekst bewerken] Diverse alternatieven werden overwogen, voordat een definitieve keuze werd gemaakt. In februari 2015 is besloten te gaan voor het Theemswegtracé als oplossing. De oplossing houdt in dat het treinverkeer een alternatieve route over de Theemsweg neemt. Het bestaande spoortracé wordt naar het zuiden toe omgebogen, zodat de Havenspoorlijn om de Brittanniëhaven heen wordt geleid. Hierdoor is een beweegbare brug voor spoorverkeer overbodig. Andere alternatieven zoals een spoortunnel, een zinkbrug of het wijzigen van de voorrangsregels voor het treinverkeer waren te duur, technisch onzeker en/of als te inefficiënt afgewezen.