kasteel Limbricht ( De Burcht )

Na het Salviuskkerkje kan een opname van het "Kasteel Limbricht" niet ontbreken. Het kasteelcomplex is gelegen binnen een brede omgrachting en bestaat uit een burcht en een kasteelboerderij als voorburcht. De burcht is een geheel onderkelderd viervleugelig vierkant gebouw rond een kleine binnenplaats. Het is een zeldzaam voorbeeld van een mottekasteel, een kasteel op een kunstmatig opgeworpen heuvel. De motte met daarop de burcht ligt als een eiland in de omgrachting. In het kasteel was in de 17e eeuw de schepenbank gevestigd. In 1674 werd Entgen Luijten door de schepenbank beschuldigd van 'hexerei en quade toeverei'. Ze ontkende drie maanden lang alle schuld, maar ze werd uiteindelijk onderworpen aan tortuur. Na verscheidene verhoren werd de verdachte uiteindelijk dood aangetroffen in de gevangenis met een blauwe katoenen strop om de nek. Hoewel de autopsie van twee artsen duidelijk op wurging duidde, werd zij postuum schuldig bevonden en de conclusie van de rechtbank was: zelfmoord uit schuldbesef. Ze overleed in de kerkers van het kasteel Limbricht en was naar verluidt de laatste 'heks' die in Nederland gedood is.[1] Susan Smit baseerde haar historische roman De heks van Limbricht (2021) op deze gebeurtenissen.