Symfonie van Stadslicht

In de nacht, waar de lucht zacht trilt van stilte, ontwaakt een orkest zonder geluid. Geen violen, geen koper, geen dirigent, alleen de stad, die zichzelf tot muziek ademt. De torens spelen in cirkels van kleur, kleine noten die loskomen van ramen, verlichting en beton, als fonkelende akkoorden die door het donker glijden. De brug strekt zich uit als een harp van staal, haar lijnen strak gespannen, fluisterend in een ritme dat alleen het water volledig begrijpt. En zo ontstaat het: een symfonie die je niet hoort maar voelt, een concert van licht dat elke seconde opnieuw wordt gecomponeerd, zacht, wiegend, trillend in bokehbolletjes van verlangen. De stad zingt. Niet voor de wereld, maar voor wie blijft kijken.