De Harp van Rotterdam

In de nacht ademt de stad, een zacht geritsel van licht en lijnen. Daar staat zij, de harp van Rotterdam, haar snaren gespannen tussen hemel en Maas, klaar om elk zuchtje wind te vangen en om te toveren tot muziek. Elke kabel een toon, elke boog een fluistering, elk bokeh bubble een noot die even opglanst, dan verdwijnt, maar samen een symfonie vormen die alleen nachtwakers en dromers echt verstaan. Ze speelt het lied van bruggen die verbinden, van water dat nooit stopt met gaan, van een stad die durft te dromen met open ogen, zelfs in het donker. En wie goed luistert, hoort haar zingen: stil, verheven, een harp die zichzelf bespeelt in het ritme van Rotterdam.