Mortuarium

Hier eindigt het leven op een kille stenen tafel waar namen vervagen tot stilte en tijd even ophoudt met tellen. De muren zwijgen, ze hebben alles al gezien. Wat binnen werd losgelaten, wordt buiten langzaam teruggenomen door klimop, regen en jaren. En achter die gesloten deuren, links, waar men enkel dood verwacht, ademt nog iemand. Een dakloze, levend tussen verval, alsof deze plek niet alleen bewaart wat voorbij is, maar ook wat nergens anders meer mag zijn.