British Harrier

Een heel bijzonder gevechtsvliegtuig is de Harrier. Dit is een hybride tussen een straaljager en een helikopter. Het is een STOVL vliegtuig (Short Take Off/Vertical Landing). De Harrier bezit 1 straalmotor, de Rolls-Royce Pegasus, met vier draaibare uitlaten, twee links en rechts voor met koude fan-lucht en twee links en rechts achter met hete turbinelucht. Door afgetapte motorlucht via pijpen en uitlaatjes in de vleugeltips en de staart naar buiten te blazen, wordt het toestel al stilhangend stabiel gehouden. Of zoals een piloot zei "balanceren op een speldeknop". In 1960 vloog het eerste prototype, de Hawker P.1127. Vier jaar later werden negen pre-productie-Harriers afgeleverd, de zgn. Kestrel FGA.1's. Een squadron met deze steilstarters ging op promotietoernee en boekte succes: de U.S. Marine Corps bestelde het productietype Harrier GR.1, in Amerika aangeduid als AV-8A. McDonnell-Douglas bouwde deze toestellen in licentie. Deze Amerikaanse fabrikant besloot de Harrier door te ontwikkelen tot de AV-8B, een iets zwaarder toestel met een grotere vleugel met ruimte voor meer bewapening. Deze AV-8B wordt ook wel "Big Wing Harrier" of "Harrier II" genoemd. Op haar beurt bouwde het tot British Aerospace omgedoopte Hawker eigen varianten op de AV-8B, de GR.5, GR.7 en de (hier afgebeelde) GR.9. Als tussentijds zijpaadje voorafgaand aan de Harrier II had BAe voor de RAF de Harrier GR.3 (laser doelaanwijzer in de neus) en voor de Royal Navy de Sea Harrier FRS.1 (met Blue Fox radar) en daarna de FA.2 (met Blue Vixen radar) ontwikkeld. De FRS.1 heeft samen met de GR.3 successen geboekt tijdens de Falklandoorlog in 1982. De Argentijnse straaljagers hadden geen antwoord op de plotseling vertragende en stilhangende Harriers die opeens achter hun staart zaten...