Houden van is soms loslaten

Afscheid nemen in wat voor vorm dan ook is moeilijk. Net als loslaten. Het moment dat mijn vader stierf verscheen die ene mooie vlinder. Een afscheid? Met deze foto heb ik geprobeerd het leven en zijn dood te symboliseren. De schaduw van wie hij was, losgelaten en op weg naar het oneindige. Dag papa. Ik hou van je en ik mis je!!! De vlinder. Een laatste groet??? 4 juli 2010, 19:08 En toen was daar die zomeravond. Die zwoele avond van 26 juni. Hoe hadden we ooit kunnen denken dat juist die avond onze wereld stil zou gaan staan. Half negen. Ik heb mijn moeder aan de telefoon en op de achtergrond hoor ik het hem zeggen: ik voel me helemaal niet lekker. De huisartsenpost wordt gebeld want we vertrouwen het niet, en ver weg van mijn papa en mama wacht ik af. Bijna direct belt mijn mama terug. De ambulance is onderweg, zegt ze. Maar hij komt alleen maar voor de zekerheid, dan hebben ze alles bij de hand en kunnen ze zo zien of er iets aan de hand is. Komen? Antwoord ze op mijn vraag of we dat zullen doen. Doe niet zo mal! Er is niks ernstigs aan de hand, echt niks om je zorgen over te maken! De hulptroepen komen er aan en dan is hij in goede handen. Weer een kwartier later hoor ik haar zeggen, papa is op de EHBO, maar echt alleen maar voor de zekerheid. Maak je nou niet zoveel zorgen, er is echt niks aan de hand, en nee nogmaals, ik wil niet hebben dat je komt, doe dat morgen maar. Ik luister naar haar. Nooit luister ik. Maar dit keer luister ik naar haar. Enigszins gerustgesteld en wetend dat hij in goede handen is gaan mijn lief en ik onze hond uitlaten. Mam, je moet me mobiel bellen als er wat is, we zijn zo terug! Iets na negenen. Diezelfde heerlijke zomeravond in juni. Een klein eindje verder zien we hem zitten, wachtend, midden op ons pad. Een schitterende vlinder baadt in het zonlicht. Met gespreide vleugels geniet hij van het mooie weer en wacht op ons. Dan vliegt hij weg. Kippenvel!!! Het zal toch niet zo zijn dat papa afscheid is komen nemen zeg ik hardop tegen mijn lief. Hij zal toch niet dood gaan??? Ik probeer het stemmetje te verdringen wat me influistert dat er iets mis is en hou mezelf voor: er is niks ernstigs, er is niks aan de hand! Even later weer thuis heb ik nog niks gehoord en mijn onrustgevoelens nemen toe. Ik bel . De stem van mijn moeder zegt genoeg. Misschien moet je toch maar komen, ze klinkt terneergeslagen, onwerkelijk: het is ernstig! We zijn nog geen drie kwartier onderweg. Steeds even bellen we elkaar, totdat ze die zo gevreesde woorden hardop zegt. Doe maar rustig aan: papa is dood. Mijn papa, mijn lieve sterke papa. Ongeloof, woede en verdriet. Zomaar ineens is zijn leven voorbij. Hij is weg, zonder een laatste woord, zonder een laatste groet en zonder een laatste kus. Of toch niet, en was hij het die op ons pad zat te wachten en afscheid nam? Mijn papa is vanaf nu alleen nog een herinnering. Maar wel een hele bijzondere en een hele dankbare! En ik zal er alles aan doen om deze levend te houden!!! Houden van iemand gaat soms over de grenzen van het eindige heen. Want soms, heel soms, is houden van voor eeuwig!!