Democratie, ons hoogste goed

Het is moeilijk de Witte Pruik te negeren; mijn medicijn is het boek van Ayaan Hirsi Ali, getiteld Mijn Vrijheid, en Geert Mak's Korte historie van Amsterdam. Hierin worden de verworvenheden van de westerse samenleving op een bondige manier samengevat, en wordt op een speelse manier duidelijk gemaakt wat de periode van de Verlichting (18e eeuw) ons allemaal gebracht heeft voor wat betreft de wetenschap en de objectieve waarneming: de relativering van bijgeloof, de ontdekking van de chemische wetenschap, de technische ontwikkeling, het gebruik van elektriciteit, waterbeheer, democratie. Islam betekent onderwerping, en het grootste taboe is objectief kijken naar wat je om je heen ziet. De Koran voorziet in al je vragen. Wat niet mag is zaken benaderen en vragen stellen vanuit je eigen onzekerheden. De Profeet geeft alle oplossingen. Kritiek en twijfel zijn ongewenst, ja zelfs verboden. Zo kunnen wij als westerlingen niet leven, en het zal nog lang duren voordat er iemand greep zal krijgen op de fundamentele manier van de beleving van de islam. Mijns inziens kan dat nog honderden jaren duren, zo lang heeft het bij ons ook geduurd. Heeft de islam vernieuwing, beter gezegd, een periode van Verlichting, nodig? Voor mij is het antwoord niet zo moeilijk, het oordeel voor uzelf kan ik niet geven. Maar laat de haat erbuiten. Wij zijn niet op deze aarde om daaraan mee te doen. Wij koesteren onze verworvenheden. Hopelijk wil de Arabische wereld in ieder geval dat met ons delen: elkaar in je waarde laten. Tolerant zijn. Lach om elkaars eigenaardigheden, en kijk niet naar die westerse spotprenten, ze weten niet beter.

Een schitterend betoog, Harry. Waar de letterlijke betekenis van Islam, onderwerping/overgave is, is die van het christendom, het onfeilbare woord van God. In beide zie ik overeenkomsten. Het is cynisch om te zien dat de arabische wereld 1500 jaar geleden enorm op ons voor lag, qua cultuur en ontwikkeling. Ik gun ze van harte geluk, welvaart en voorspoed maar het lijkt maar niet te lukken. Het gebrek daaraan zorgt vast voor verbittering en misschien wel jaloezie en haat. Ondanks dat ik volledig open sta voor de problemen in de Arabische wereld, schrok ik vandaag wel even. Ik was in de bibliotheek van den Haag en stond van een afstandje naar een tafel te kijken waar spotprenten van Charlie Hebdo hingen. Terwijl ik naar die tafel slenterde kwam er een Marokkaans stelletje aan lopen, begin 20. Hij, met een grote baard, zij met een hoofddoek. Ik hoorde haar zeggen dat ze die prenten het liefst zou verscheuren. Hij zag mij en wees haar op mijn camera. Achter mijn rug hoorde ik hem nog iets in de trent van "westerse hoerenkinderen" zeggen. Ik schrok er van. Zo jong en al zo haatdragend. Ik heb nog even overwogen de discussie aan te gaan maar daar was ik uiteindelijk toch weer te laf voor. Groet Peter

Helaas kunnen we alleen elkaar maar overtuigen van ons gelijk. Het woord hoer ligt bestorven in de Arabische mond. De tegenstellingen zijn te groot. Laten we hopen dat het niet echt escaleert, en we opnieuw een (wereld)oorlog moeten verduren. Groet, Harry