spoken

we zijn weer in het openlucht museum angstig klem ik mij aan mijn gade vast..uit mistige rook stijgt een onwereldse figuur op..jankend gehuil klinkt door de bossen een zwart getande grijns kijkt mijn aan vanuit een afschuwelijk gezicht...het gekrijs bereikt een crescendo van geluid die mij de haren ten berge doet rijzen..wij vluchten...terwijl kakelend gelach ons achtervolgd...... de werkelijk heid; het schimmige spook is een man die in het park rondliep in een zwarte cape ..en die heb ik in de foto geshopt. de mistige rook werd veroorzaakt door een pruttelende en sissende ( volgens ons vooroorlogse) rookmachine verstopt tussen het blad..het ,,jankende gehuil,, kwam uit duidelijk zichtbare en al even aftandse luidsprekers met (ongetwijfeld door enthousiaste maar van ieder talent gespeende vrijwilligers) wat blikkerig gekreun waarbij ik onmiddellijk de link legde naar een barnevelder kip met acute blindedarm ontsteking... het zanderige pad waar we kreunend van de lach (klonk beter als de luidsprekers) overheen liepen , stuurde ons naar een mooi oud huisje ..waar vanonder het dak gebinte een temerige vrouwenstem ons toe hijgde...,,kom maar dichterbij...kooom maar dichterbij....,, de reden voor die uitnodiging is ons volstrekt duister gebleven..het huisje zat (alweer) potdicht , en na zeker twee keer zoekend er om heen gelopen konden we echt niks ontdekken wat ,,dichterbij komen,, rechtvaardigde.... het was een dag vol ,,wonderen,,