krullekop...

Heb je je nooit eens afgevraagd waarom er een krul in de kop van het stemgedeelte van viool, cello en contrabas zit…. Nou dan kan ik je het volgende vertellen…want ik heb het aan m’n cello gevraagd… Maar het geld ook voor jullie… als jullie straks ook het geheim weten van de krul in de kop… mag je ze niet uitlachen… oké? Dus ik vroeg terwijl we laatst aan het muziek maken waren…. “ hé Cellie hoe zit dat nou eigenlijk waarom hebben jij en je familie nou zo’n krul in je kop ehh sorry hoofd…” Ze begon wat ongemakkelijk te schuiven haar snaren trilden ervan. “Nou eigenlijk wil ik dat niet kwijt opperde zij het is nog al ietsssss… Ennnehh eigenlijk is het ons familiegeheim, dat kan ik toch niet zomaar verklappen… toch?” “Maar toch zou ik het graag willen weten”…. en ik kriebelde haar even lekker achter haar stemsleutel echt zo’n plekje waar ze altijd jeuk heeft als we aan het spelen zijn.. Diepe piep en een zucht was haar reactie dat ze er eigenlijk geen zin aan had, maar ik legde m’n strijkstok toch even neer en keek haar even rustig. “Nou goed dan ik zal het je vertellen, maar je moet wel beloven niet te lachen hoor…” “Beloofd”?…...”beloofd”!... “Nou… waar nu de kop op houd strekte het hout zich toen een heel eind uit tot je aan het eind bij de punt uitkwamen.” “Als we moesten spelen hadden we altijd ruzie met onze mensen, ze prikten zich constant aan de punt en dat werd dus helemaal niets en we werden al zenuwachtiger en zenuwachtiger tot zij en wij niet eens meer durfden, en dat terwijl we niets liever deden dan samen muziek maken…” Als de mensen nog maar bij ons in de buurt kwamen staken ze zich al” “op een gegeven moment keken ze ons aan en lieten ons vervolgens links liggen pakten andere instrumenten en bespeelden hen want zij waren niet als ons…” “ wij waren té nerveus en te prikkelbaar…” “Ook onderling boterde het niet erg.. we staken elkaar de ogen zo’n beetje uit met die punt op onze kop en zaten steeds vast in elkaars snaren.” “Tot opa contrabas een idee kreeg maar hij was zo zenuwachtig dat hij een stapel… een klein stokje wat in onze klankkast zit pakte uit z’n kast en die stevig in z’n punt klemde…zodat hij niet meer zou kunnen prikken… maar hij kneep zo hard in de stapel dat z’n hout er van opkrulde tot een net rolletje wat boven in z’n kop…” “één van de mensen keek vanachter een ander instrument naar hem op, en terwijl opa contrabas stond te zweten van de zenuwen wachtte hij rustig af…” “de mens kwam op hem af en bekeek hem eens goed en opa had nog steeds niet geprikt, want hij had stevig de stapel vast in het rolletje en de muzikant begon eerst te tokkelen tot hij een lange stok met haren pakte en over z’n snaren begon te strijken… opa bromde van vreugd terwijl de andere familieleden met hun sleutels los stonden te kijken van verbazing…” “als in één beweging greep iedereen in z’n klankkast naar een stapel, klemde deze stevig in de punt met als gevolg dat we allen een schitterende krul in onze kop kregen de mensen zagen dat en kwamen ook naar ons toe pakten ons vast en bespeelden ons weer...." "en sinds dien is de mens onze beste vriend geworden en maken we samen heerlijke muziek..” “En eigenlijk hoort in onze klankkast in plaats van één dus nog een stapel te staan…” “En dát is ons hele goed bewaarde geheim…” “maar Pip… kunnen we nu verder spelen ik ben nog lang niet moe” en zo komt het dat deze edele instrumenten zo'n mooie krul hebben in hun kop... en als je goed kijkt... zie je de stapel misschien nog wel zitten :) allen een heel fijn zonnig weekend gewenst liefs Pip