Clint, mijn held

Ik was bij de kapper en moest op een gegeven moment even wachten en heb Clint op schoot gezet. deze foto is genomen in de spiegel. Clint is mijn grote vriend en mijn maatje. Hij gaat bijna overal mee naar toe. Kapper, kroeg, restaurant, veilinghuis waar mijn foto's hangen, trein, bus, pashokjes in kledingzaken (terwijl ik kleding pas, ligt hij gewoon in t pashokje te wachten), etc.etc.etc. Door hem ben ik veel blijer geworden in het leven. Ik heb een chronische aandoening: Gilles de la Tourette (nee, ik scheld niet de hele dag) en ben daardoor vaak depressief geweest. Clint heeft mijn leven wat dat betreft mijn leven veranderd. Elke dag ben ik weer verliefd als ik in zijn ogen kijk, verschijnt er een glimlach op mijn mond als ik hem zie, lach ik om hem als hij weer eens lekker dom kan doen, mopper ik op hem als hij stout is (van binnen moet ik glimlachen). Soms denk ik wel eens: houd ik niet téveel van hem, of kan dat niet? Ik weet dat hij een keer dood gaat natuurlijk, zeer waarschijnlijk eerder dan ik. Ik moet er niet aan denken, maar het schiet wel regelmatig door mijn hoofd. Zelfs mijn beste vriendin die niet van honden houdt, vindt hem lief :-). iedereen vindt zijn eigen hond natuurlijk de leukste en liefste, maar ik kan je verzekeren: Clint is echt de leukste en liefste (op z'n minst van Lelystad) Zo... dat was even een verhaaltje voor het slapen gaan. groetjes, Ellen