niet zo mooi.... nu originele helderheid:)

“Ik durf echt niet” sprak Zwaza zwaan tegen zichzelf…. En keek vanuit haar ooghoeken voorzichtig naar de andere zwanen die een eindje verderop in het water waren… Aan het gespetter te horen vermaakten ze zie heerlijk… met een zucht keek ze naar haar spiegelbeeld in het water wat haar vertelde wat haar anders maakte dan de rest… Haar snavel… In plaatst van een prachtig oranjerode snavel was die van Zwaza grijs gebleven… ze begreep er niets van. Haar verenkleed was eerst ook grijs geweest, maar in de loop van het jaar na dat ze uit het ei gekropen was uiteindelijk veranderd tot een sneeuw wit veren kleed net als dat van haar ouders. Alleen haar snavel Die bleef maar grijs. Hoe moet dat nou mijmerde ze voor zich uit terwijl ze nog eens in het water blikte alsof ze daar het antwoord zou vinden… Wat nou als ze me uitlachen…. Papa en mama zwaan hadden gezegd dat alles best goed zou komen ze over haar snavel zich geen zorgen moest maken en lekker met de andere zwanen moesten gaan spelen.. Maar ja kon ze dat geloven of vertrouwde ze alleen op haar eigen gedachten en die waren niet mooi over zichzelf… Langzaam gleed ze toch maar door het water richting de andere zwanen. wat waren ze mooi gracieus gleden ze door het water met hun witte verenkleed waarbij hun oranje snavel fel bij af stak… Nog een klein stukje maar….. Maar hola wat was dat, er kwam een andere jonge zwaan naar haar toe zwemmen. “Hallo” riep de jonge zwaan en schudde haar kop haar glanzende oranje snavel naar Zwaza toe buigend… Maar Zwaza was zo geschrokken en zwom er zo snel ze kon vandoor… Een heel eind verderop gleed ze stilletjes het riet in. “Ik kan het niet zuchtte ze ik ben zo lelijk”… En keek nog eens in het spiegelende water…. En staarde verdrietig voor haar uit terwijl ze de andere zwanen verderop hoorde lachen….. Zo lag ze daar in het riet, tot ze schrok van geritsel naast zich… De jonge zwaan was haar gevolgd het hoge riet in. “hé…. Wat deed je nou waarom gleed je nou weg, of heb je geen zin om met ons te spelen”? Zwaza wist niet goed wat ze moest zeggen… Na een tijdje zei ze enigszins stuntelig “nou …. Jullie vinden me vast lelijk….” En ze zuchtte nog een keer. “Waarom dan” vroeg de jonge zwaan haar kopje scheef houdend… “ehhh… m’n snavel…” “die is grijs en niet mooi oranje zoals die van jullie”…. “nou en wat dan nog” sprak de jongen zwaan “ik zie je probleem niet Kom je nou mee naar de rest… ze willen je graag ontmoeten” “dat denk ik niet” sprak Zwaza “ik ben niet zo mooi als jullie” Op dat moment hief de jonge zwaan zich op en spreidde haar vleugels… maar wat er te zien was waren niet twee grote glanzende witte vleugels, maar één van haar vleugels had zich ontwikkeld het andere was niet verder gegroeid dan een stompje… De jonge zwaan ging weer in het water liggen naast Zwaza… en keek haar indringend aan en sprak; …. “en maakt dit mij dan minder dan de andere zwanen……”? Zwaza wist even niet wat ze moest zeggen haar grijze snavel was louter ijdelheid bij het moeten missen van een vleugel en ze schaamde zich diep. “kom” sprak de jonge zwaan “we gaan naar de rest” En samen gleden ze door het water naar de anderen…. hallo allemaal, even weer een verhaaltje, deze zwaan keek zo mooi (leek het) in het water naar zichzelf dat m'n little grey cells weer begonnen te dansen in m'n hoofd. groetjes Pippah