Deduivelsvandedaken

De Duivels van de Daken Ze filosofeerden over tijdloze dagen, Ze zochten naar diepere lagen, over feitenkennis en over het niets. Ze vonden eer, schuldgevoel en nog zoiets. _ Hadden ze zich misdragen? Hadden ze iets misdaan? De een vond van wel, de ander was het ontgaan _ De duivels van de daken. Ze krijsten over broodzaken. Ze schreeuwden over het vliegbeleid, over de vorige aanval en nooit meer spijt; _ De inbraak in de kerk was als gewoon De mensheid onder poepen was haar verdiende loon De chocoladeroof vroeg naar meer maar een duif onthoofden was hun eerste keer _ Het was een aanval zo genadeloos en desastreus Waren ze écht te ver gegaan? Het was ogenschijnlijk bruut en kil Ze zuchtten, het was even stil _ En in die stilte hoorde je de verdraaiing in hun ziel de hapering in hun gedachten Zouden ze het leed nog kunnen verzachten? _ Nee er was niet zoiets als vergeving Er was niet zoiets als beheersing Zij waren de baas! In ieders beleving! _ Het gesprek was over Ze zeiden elkaar gedag Ze spreidden hun vleugels en vlogen weg met een lach _ Zo werden de duivels van de daken de soldaten van de lucht en de minnaars van de wind _ Nee, er was niet zoiets als vergeving