De blik van de koning

De Kalahari ademde weer na dagen van dorst. De regen had het stof neergeslagen, de lucht verlicht. De leeuwinnen trokken verder, bijna geruisloos, hun paden verloren in de verte. En toen—op een heuvel in het zachte avondlicht— zat hij. De stilte werd tastbaar, de wereld hield even stil. Zijn ogen vonden de mijne, scherp en onverzettelijk. Niet dreigend, niet vluchtig— maar een ontmoeting van ziel tot ziel.