He survived.

Henkie. De week dat ik op vakantie was, kreeg ik nogal een naar telefoontje. M'n kat at niet meer en lag alleen maar te hijgen. Nadat hij naar de dierenarts was gebracht werd het alleen maar erger. Hij had een soort virus en was onderkoeld, kort gezegd, hij zou het misschien niet halen. De dierenarts heeft ons toen verteld, dat als we 'm nog levend wilde zien, dat we gelijk naar huis moesten komen. Daar aangekomen kregen we het verhaal te horen, dat doordat Henkie zo dik is en heel lang niet meer heeft gegeten, zijn lever vet in zijn bloed begon te pompen. Hierdoor, als we iets later waren geweest, zouden de organen afsterven, omdat ze niet op vet kunnen teren. Maar hij heeft die avond overleefd. Na deze dag waren er nog 7 avonden, ochtenden en nachten waarbij niets zeker was. Vanaf dat moment moest hij onder dwangvoeding, medicijnen en infuus. Gelukkig toen we, na een week, met de dierenarts besloten hadden om hem thuis verder te verzorgen, ging het steeds beter. Hij begon weer te lopen en soms kwam er een poging tot miauwen. Ook begon hij weer zelf te eten. Nu, bijna een maand later, kan hij weer alles. Van vrolijke sprongen in de lucht tot je om 6 uur 's morgens wakker maken om te knuffelen of te spelen. Je ziet nog wel een beetje dat hij nog kale plekken in z'n nek en op zijn poten heeft van het infuus, maar zonder dat zou zelfs ik niet merken dat hij een paar weken geleden op sterven lag. En na dat soort moment kom je er pas achter dat je niet weet wat je hebt, tot je het bijna kwijt bent geraakt. Over de foto zelf: Ik baal er een beetje van dat ik ruimte te kort kom aan de linkerkant van de foto. Nu mist 'ie een stukje van z'n dikke koppie.