Kartoffelkönig

Dit is het graf van Frederik de Grote van Pruisen. Dat zou je ook gezien hebben zonder dat zijn naam er op stond, want bewonderaars van hem leggen regelmatig een aardappel op zijn graf. Dat zit zo. De 17e en 18e eeuw waren roerige tijden, vol oorlogen in Europa en waar oorlog is, is ook hongersnood. Granen waren niet te verbouwen, oogsten mislukten en de grote leiders zochten naarstig naar een ander eetbaar gewas. De kenners wisten dat er zo´n gewas bestond: de aardappel. Maar onder de gewone bevolking bestond een enorme weerstand tegen deze knol, er zijn duizenden Russische boeren gestorven omdat ze weigerden aardappels te proeven. Zelfs in de weeshuizen deden ze heel stiekem wat stukken aardappel door de soep om hem te vullen. Niemand mocht het weten, anders zou er een enorm schandaal losbarsten. Frederik wilde daar niets van weten. Hij gaf het bevel om enorme velden met aardappelen te verbouwen. Het Kartoffelbefehl. Maar de boeren weigerden, het gezegde ´Was der Bauer nicht kennt, frisst er nicht´ stamt uit het Pruisen van deze tijd. Frederik stuurde soldaten naar de velden om er op toe te zien dat de boeren het bevel toch opvolgden. En zo volgde er in de zomer van 1755 een prachtige oogst van aardappelen, maar geen hond die ze wilde eten.... Volgens het verhaal heeft Frederik toen honderden boeren en soldaten bijeengeroepen om toe te kijken hoe hij zelf een bord vol met dampende piepers verorberde. Kokhalzend en vol walging keek het publiek toe, maar Frederik at smakelijk door en bleef leven! Toen meldden de eerste dapperen zich aan om ook een aardappel te proeven en uiteindelijk werd Pruisen gered van de hongersnood. Het Pruisische leger sterkte aan en won veldslag op veldslag. Later, bij zijn overwinning op Pruisen, eiste Napoleon dat ze het graf van Frederik de Grote zouden bezoeken. Napoleon knielde voor het graf en zei: ´Als hij nog geleefd had, dan hadden wij hier niet gestaan.´ En misschien heeft de kleine man uit bewondering ook een aardappel op het graf van de Kartoffelkönig heeft gelegd. Het graf ziet er wat armetierig uit, voor zo´n grote koning, maar dat wilde Frederik zelf. Het liefst wilde hij tussen zijn honden begraven worden. Toch kreeg hij na zijn dood een schitterend praalgraaf. Pas veel later hebben ze hem uit respect dit graf gegeven dat hij zo graag wilde, naast die van zijn 6 hazewindhonden.