Treinkaping de Punt

42 jaar later. Ik kan mij de zaterdagmorgen van 11 juni 1977 nog goed herinneren. Toen ik op kwam had mijn moeder net op de radio gehoord dat de treinkaping bij de punt door militair ingrijpen was beeindigd. We zetten snel de tv aan en daar zagen wij beelden van straaljagers die laag over de trein vlogen om een schrik effect te creeeren en vervolgens beschoten de Mariniers met uiterste preciesie de trein en overmeesterden daarna de Molukse treinkapers. Dit hele gebeuren heeft toen der tijd veel indruk op mij gemaakt en is nooit meer uit mijn hoofd verdwenen. Vele jaren later toen we internet kregen ben ik weer foto’s en beschrijvingen van deze treinkaping bij de Punt gaan zoeken, hoe meer ik hier over las hoe meer ik er over wilde weten. Wat voor angst moeten die 51 gegijzelden wel niet hebben doorstaan, bijna drie weken onder bedrijging van vuurwapens, geen hygiene en geen enkel uitzicht op vrijheid. Via Google-Earth zocht ik steeds vaker dit stukje rails op bij de Punt en na lang wikken en wegen besloot ik dat ik hier na toe wilde om daar even stil te staan bij wat daar toen gebeurd is. Vanmmorgen ben ik daar dus geweest en het laatse stuk is niet met de auto bereikbaar en moest ik lopen. Het was erg warm en het zweet liep van mijn hoofd maar ik liet mij niet kennen. Toen ik eindelijk op de plek aankwam waar de trein toen stand herkende ik gelijk de omgeving van de foto’s van internet. Ik heb daar even staan kijken en het was net of alles stil werd alsof er geen geluid meer was. Kijkend naar deze plaats vlogen tientallen beelden van toen weer door mijn hoofd en als je daar zo staat in the middle off nowhere dan krijg je enig idee wat die mensen in de trein moeten hebben meegemaakt. Ik mag hier niet lang blijven schiet het dan weer door mijn hoofd want ik sta nu op verboden terrein.