Foto van een herinnering

De letter ‘D’ … Dit verhaal gaat over een meisje, Joke, geboren in 1942. Ze had een grote zus, 6 jaar ouder dan zij zelf was, en later kreeg ze nog een broertje. Haar grote zus en haar moeder hadden allebei ernstige astma, waardoor zij en haar broertje in hun jeugd regelmatig bij familieleden woonden. Toen Joke 10 jaar oud was, werd haar zus opgenomen in het astmatehuis ‘Heideheuvel’ in Hilversum. Wat miste ze haar zus … Slechts 1 x per maand mochten haar ouders op bezoek bij haar zus, en zelf mocht ze maar zo nu en dan mee, vanuit Brabant naar het verre Hilversum om haar zusje te zien. Wat deden ze daar allemaal in Hilversum? De patiëntjes kregen les, maar moesten ook veel rusten. Met bed en al werden ze regelmatig buiten op de veranda ‘gezet’. Dat zou goed zijn voor hun longen. Ook handwerken deden ze veel. Haar zus heeft daar een linnen etui geborduurd. Een wit linnen lap, dubbel gevouwen en aan 3 kanten aan elkaar genaaid, met een stukje overlap als voorkant. Op die voorkant werd met prachtige kleine kruissteken, een kleurrijke rand geborduurd. En in het midden borduurde haar zusje de letter ‘D’. Ze heette namelijk Diny. Toen Diny 18 jaar was, mocht ze voorgoed terug naar huis, terug naar Brabant. Voorgoed, maar niet voor lang, want slechts enkele maanden na haar terugkeer overleed Diny, ouder dan 18 jaar mocht ze niet worden … Zoveel verdriet in het gezin, in een tijd waarin praten over dat gemis niet gebruikelijk was. En dan was er nog steeds de zorg om moeder, die ook zo’n erge astma had. Joke groeide op zonder grote zus, zorgde waar mogelijk voor haar moeder en broertje. Samen met haar vader. Maar zoals altijd ging het leven verder. Joke werd volwassen, en in de slagerij, aan de overkant van de straat, werkte een stoere, sterke jongeman. Ze werden verliefd, ze trouwden, ze bleven altijd dicht in de buurt van haar ouders wonen. Na een paar jaar konden ze zelfs een huis kopen, naast dat van haar ouders. Dat maakte het zorgen voor moeder makkelijker. En toen was daar het heugelijke nieuws: er zou een kindje geboren gaan worden. De eer was aan de aanstaande oma om de naam van het kindje te kiezen. Ze was daarin helemaal vrij, maar één naam mocht het niet worden, als het een meisje zou zijn … Het werd een meisje, en haar naam werd niet Diny. Dit kleine meisje kreeg een heel bijzondere band met haar oma, maar zeker ook met haar opa. Zo klein als ze was, werd ze dagelijks meegenomen naar oma en zodra ze zelf kon lopen, liep ze met haar korte beentjes zelf naar opa en oma, het was tenslotte letterlijk naast de deur, en ook daar voelde ze zich thuis. Na anderhalf jaar kwam er nog een klein zusje bij. Vier mooie jaren mochten oma (en opa) en kleindochters van elkaar genieten. Helaas stierf oma toen de kleine meid 4 jaar was. De bijzondere band tussen opa en het gezin van zijn dochter is altijd blijven bestaan. Verschillende verhuizingen vonden plaats, maar altijd werd er gezorgd voor opa. Uiteindelijk trok opa zelfs bij zijn dochter en schoonzoon, en hun dochters, in. Hij was op de bruiloften van zijn kleinkinderen en zelfs de geboortes van enkele achterkleinkinderen mocht hij meemaken. Deze opa mocht 85 jaar worden. Het meisje waarover dit verhaal gaat is inmiddels zelf een oma, overgrootmoeder zelfs. Zes kleinkinderen heeft ze, de jongste alweer 24 jaar, en 2 achterkleinkinderen. Want zoals altijd, ging het leven verder. Tot het ongelooflijke gebeurde, haar sterke, stoere man, werd ziek. Ongeneeslijk ziek. Die stoere man, die ooit samen met zijn broers hun Brabantse stadje onveilig maakte, die niets liever deed dan racen op zijn motor, die zelf meereed tijdens de 24 uursraces in hun woonplaats Oss, die vroeger de allersterkste papa van de wereld was, die op zijn oude dag nog steeds met grote regelmaat op zijn Ducati stapte, die werd zomaar ziek. Dat hij niet alleen lichamelijk sterk is, bleek wel. Na het ongeloof, het verdriet, de angst en de boosheid, komt al snel acceptatie. En de wil om zo lang mogelijk te blijven leven. Hij ondergaat de chemo’s, en alle ellende die daarbij komt, en ondanks dat alles prijst hij zich gelukkig, omdat hij al 83 jaar op deze aarde is. Hij prijst zijn zegeningen omdat hij al zolang samen is met zijn vrouw, met Joke, omdat hij 2 dochters heeft, 2 schoonzonen, 6 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen. En broers en een zus, en familie en vrienden. Maar zijn wereld wordt kleiner, zijn krachten nemen af, en met pijn in zijn hart besluit hij dat de Ducati verkocht gaat worden. Die stoere rode motor staat daar maar, en hij kan er niks meer mee. De motor wordt gepoetst, en uit de kleine opbergruimte komt een grijzig stoffen etuitje tevoorschijn. Ooit was het wit, het heeft een geborduurde rand van felle kleuren … in het midden de letter ‘D’. Joke weet niet wat ze ziet, als hij met het etuitje naar haar toe komt gelopen. Het etuitje van Diny, uit Heideheuvel in Hilversum. Na al die jaren. Hoe kan dat nou? Ineens weet ze weer dat Diny een etui had gemaakt, ze had er nooit meer aan gedacht, maar het komt allemaal weer terug. Hoe komt dat daar nou terecht? Haar man verteld dat hij dat etuitje al vele, vele jaren heeft. Geen idee had hij, dat Diny het had gemaakt. Hij bewaard er wat klein gereedschap in, zodat het niet rammelt in de opbergruimte van zijn motor. Hij had het al, toen hij zijn vorige motor nog had. Of misschien zelfs wel de motor daarvoor. Wat hij zich herinnert, is dat hij het ooit van zijn schoonvader kreeg, toen hij op zoek was naar iets om gereedschap in te bewaren. En zo komt er na vele jaren een herinnering naar boven, een herinnering aan haar veel te jong overleden zusje. Het ontroerd haar. Met liefde wordt het etuitje bekeken, de kleine geborduurde steken bewonderd, ze wast het. Helemaal wit wordt het niet meer, na al die jaren in een donkere opbergruimte in een motor, maar de felle kleuren zijn gebleven. De handen van haar zusje hebben dit gemaakt. Hoe bijzonder. Waar zal ze het bewaren? En zo komt het terecht bij dat andere meisje wiens naam met een ‘D’ begint. Zij zal het waarderen, en bewaren bij de oude familiefoto’s.