Mirado del Rio op Lanzarote, 's avonds een geheimzinnig, verlaten oord.

Toen de avond viel was ik moederziel alleen op deze plek. Overdag wordt dit uitzichtpunt overspoeld door horden toeristen, die zich aan het prachtige panorama vergapen. 479 meter lager hoorde ik het ruisen van de branding van de Atlantische oceaan en aan de horizon kroop een mistveld de "Timanfaya" (vuurbergen) binnen. Deze mist is het enigste spaarzame vocht op het eiland, want regen is hier een zeldzaamheid. Lanzarote heeft voor mij iets geheimzinnig, iets geheimzinnigs en ook wel een beetje spookachtigs vanwege het subtiele bruine kleurenpallet. Dit wordt versterkt door het besef dat Lanzarote 300 jaren geleden een totaal andere aanblik had. De vulkaanuitbarstingen hebben destijds het eiland dramatisch veranderd en het eiland werd bedekt door een grote massa lava. En nog altijd is de hel in de nabijheid, want op vele plaatsen is het binnen een paar meter onder het aardoppervlak zo heet dat je er zonder problemen een keteltje water aan de kook kunt brengen. Men beweert dat de Mirador del Rio is ontworpen en aangelegd is door de vermaarde Spaanse architect Cesar Manrique, maar dit is een pertinente onwaarheid. Op het plateau aan de linkerkant werd in 1898 een observatiepost, een kazerne en een artilleriestelling door het Spaanse leger gebouwd. Een deel ervan is nog steeds zichtbaar in de vorm van ruïnes van de kazernes en de ommuring. Op deze plek, ver weg van de toeristische kust kun je genieten van de eenzaamheid die in dit oord heerst.