De toren van Beulake in het ijs

Wauw! Van deze plaat kon ik tot vorig jaar alleen maar dromen: dit monument fotograferen tijdens een zonsopkomst. Maar op een zondagochtend kwam na een gedegen voorbereiding op vrijdag en zaterdag alles bij elkaar: de plek, het licht en een voor de foto fantastische laag ijs vol structuren, barsten en schotsen. In de Beulakerwijde, in Nationaal Park Weerribben-Wieden, staat dit monument, de Beulaker toren. Het staat op de plek waar in de nacht van 22 november 1776 het dorp Beulake in de golven verdween. Normaal gesproken omringt door water, maar toen was het door de strenge vorst lopend te bereiken. Op vrijdagmiddag was ik al een keer naar deze plek gelopen om de plannen te smeden. Zaterdagochtend heb ik gelijk de eerste poging gewaagd maar was ik eigenlijk iets te laat en ben ik halverwege blijven hangen bij een andere mooie plek. Zondagochtend ben ik nog iets vroeger weggegaan, het was nog zo goed als donker en het vroor een graad of 11. Er was een klein beetje bewolking en ik voelde meteen dat het deze keer wel ging lukken. Het was een magisch moment en als ik er weer aan terugdenk krijg ik weer kippenvel, van de kou, maar zeker ook van het moment. Ik heb veel beelden geschoten, het mooie aan deze foto vind ik het minimalisme. Het beeld heeft in de toren een raderwerk dat de voortgang van de tijd aanduidt, die voor het dorp Beulake in het beslissende moment tot stilstand is gebracht. Door de tijd opnieuw in beweging te zetten, klinkt de bel over het water en wordt deze opmerkelijke geschiedenis gehoord. Elke dag opnieuw.