het gemaal

de vroege ochtend, wanneer de mist als een sluier over de polder hangt en de eerste zon aarzelend boven de horizon klimt, staat het gemaal van Bleskensgraaf als een stille wachter. Tussen de nevel lopen schapen, hun wol glanzend van dauw. Ze grazen rustig, alsof ze weten dat het land veilig is – dat het water, ooit zo dreigend, wordt tegengehouden door dit huis van steen en staal. Langzaam lost de mist op, kleuren ontwaken in het gras, en het gemaal vangt het licht van de zon. Daar, in dat zachte gouden uur, lijkt het alsof het gebouw ademt: een oud hart dat nog altijd klopt voor de polder.