hoogtevrees

Op de Mont Blanc. Met een treintje kan je een stuk naar boven, op weg naar een ijsmeer. Daar aangekomen kreeg ik het zweet in mijn handen, niet van de zon maar van angst. Het stelt niks voor maar als je hoogtevrees hebt en je moet over ijzeren trapjes en smalle paadjes terwijl je een end naar beneden kunt kijken dan is het heel wat. Bejaarden en kinderen en mensen met één been renden me voorbij en ik liep daar, jankend van angst niet naar beneden kijkend. Maar, ik heb het gedaan en de spierpijn de volgende dag voor lief genomen. Leuke bijkomstigheid was dat het er ook mooi was dus gelijk maar een paar plaatjes geschoten als bewijs.