Smaragd Libel

Voor oude en nieuwe vrienden: Er was eens een dag dat de kleuren ruzie maakten. Elk beweerde de mooiste en belangrijkste kleur ter wereld te zijn. Groen zei: Duidelijk ben ik de belangrijkste kleur, ik ben het teken van hoop en leven. Ik ben de kleur van het gras, van bladeren en bomen en zonder mij zouden alle dieren verhongeren. Kijk uit over het land en je zult zien dat mijn kleur alom aanwezig is. Blauw bracht daar tegenin: Jij denkt alleen maar aan het land, maar denk eens aan de lucht en het water. Water is de basis van het leven op aarde en door de hemel onttrokken aan de diepe zee. De hemel geeft ruimte, lucht om te ademen en vredigheid. Zonder mij zouden jullie nergens zijn. Geel grommelde: Jullie zijn allemaal zo serieus, maar ik breng de warmte, plezier en vrolijkheid. De zon is geel, de maan is geel en ook de sterren zijn geel. Bij de aanblik van een zonnebloem begint iedereen te glimlachen. Zonder mij zou er geen lol aan zijn. Oranje stak ook haar eigen loftrompet af: Ik ben de kleur van gezondheid en kracht. Ik mag dan schaars zijn, maar daardoor ben ik juist waardevoller voor iedereen. In mijn kleur voedsel zit de meeste vitamine, denk maar aan sinaasappels, worteltjes en papaya. Ik ben misschien niet altijd aanwezig maar als ik de lucht vul bij zonsopkomst of zonsondergang, is mijn schoonheid zo overweldigend dat niemand meer aan iets anders kan denken. Rood kon het niet langer uitstaan: Ik ben de belangrijkste van jullie allemaal, want ik ben de kleur van het bloed en het leven. Ik breng vuur, ik geef de kracht om te vechten, ben de kleur van gevaar en van moed. Zonder mij zou deze aarde zo leeg en koud zijn als de maan. Ik ben de kleur van passie en liefde, de rode roos, de papaver en de kerstroos Paars verhief zich statig tot zijn volle lengte, hij was indrukwekkend lang en sprak met groot gezag: Ik ben een koninklijke kleur, de kleur van vorsten en grote leiders, kerkvorsten kiezen mij want ik ben de kleur van wijsheid en authoriteit. Mensen vragen mij niets, ze luisteren en gehoorzamen me. Tot slot kwam Indigo aan het woord, rustiger en meer bescheiden dan de anderen, maar op zeer besliste toon: Denk eens aan mij, de kleur van de stilte. Je merkt me nauwelijks op, maar zonder mij lijken jullie allemaal erg oppervlakkig, ik ben de kleur van bedachtzaamheid en reflectie, schemering en diepe wateren. Jullie hebben mij nodig voor evenwicht en contrast, voor innerlijke rust en het gebed. Zo boden de kleuren tegen elkaar op en de een wilde niet voor de ander onder doen, overtuigd als ze waren van hun eigen superioriteit. Plotseling begon het te onweren en lichtflitsen schoten langs de donkere hemel. De regen kwam met bakken naar beneden en spoelde alles weg wat niet nagelvast zat. De kleuren kropen angstig bij elkaar om elkaar op die manier wat beschutting te bieden. Temidden van dit natuurgeweld begon de regen te spreken: jullie domme kleuren, waarom proberen om beter te zijn dan de anderen, weten jullie dan niet dat jullie elk anders en uniek zijn? Sla jullie handen ineen en weet dat van nu af aan, elke keer als het regent , jullie je gezamelijk in een grote boog mogen uitstrekken langs de hemel, als bewijs dat jullie kunnen leven in harmonie. De regenboog is het teken van hoop voor de toekomst. Dus als het regent en een regenboog strekt zich langs de hemel uit, is dat om ons eraan te herinneren dat we elkaar zouden moeten waarderen om ons anders "zijn".