de kleine krekel

de enige manier wanneer ik echt gelukkig kan zijn is dat ik alles weet wat er over de rand van de heide te zien is zei kleine krekel tegen zichzelf en voelde zich stokongelukkig... en in plaats van zoals al zijn soortgenootjes heerlijk muziek aan het maken waren was dit het enige waar kleine krekel zich mee bezig hield. hij zette zich schrap en nieuwsgierig sprong hij zo hoog als z'n achterpootjes hem konden krijgen, en hoger en hoger tot hij vermoeid onder de struikjes neerzakte... z'n pootjes deden pijn van het springen. heideblauwtje fladderde boven z'n hoofd en keek naar beneden... "hallo daar" riep ze "wat is er?" "ik wil alles over de rand van de heide kunnen zien, maar m'n pootjes zijn te kort ik kan niet hoog genoeg springen en zo kan ik nooit echt gelukkig zijn". heideblauwtje lande voorzichtig tussen de struikjes heide om haar vleugels niet te beschadigen... "waarom wil je dat weten" vroeg ze "ben je niet gelukkig op de plek waar je nu bent?" "hoe kan ik nou gelukkig zijn als ik niet weet wat daar is" antwoorde hij haar. hij keek naar haar vleugels en wenste dat hij ook zulke vleugels op z'n rug had, dan hoefde hij niet meer te klimmen en te springen tussen de struikjes dan vloog hij gewoon naar de rand, en daar voorbij. "weet je wat jij moet leren kleine krekel?" dit is je plek waar je woont, dit is de plek waar je thuishoort en als je steeds maar zoekt en zoekt naar andere dingen buiten dat wat al om je heen is... zal je nooit oprecht gelukkig kunnen zijn en zal je niet geen muziek meer kunnen maken omdat je nooit tevreden kan met wat je hebt... en met die overpeinzing liet ze hem achter in de struikjes van de heide.... zo zat krekel urenlang voor zich uit te staren en diep na te denken over wat vlinder gezegd had... het was inmiddels al donker geworden. kleine krekel keek eens goed om zich heen... en luisterde aandachtig naar de geluiden in de lucht... hij begon te glimlachen en werd warm van binnen..... zachtjes wreef hij met z'n pootje langs z'n lijfje... en een zacht zangerig tsjirpend snerpje zich voegde bij de rest van de geluiden. tot hij uit volle borst met de rest van het krekel orkest mee speelde.... ja riep hij... dit is mijn thuis!