ik durf niet meer....

“Ik durf eigenlijk niet…” sprak klein wespje… zijn vleugeltjes trilden hem op de rug… “Het is zo hoog”…. Klein wespje stond onder de klimop op een mooi groot fel gekleurd herfstblad naar boven te kijken. Torretje stond naast hem met z’n armpjes over elkaar z’n petje was scheef over z’n oor gezakt z’n pijpje was gedoofd, maar hij kauwde wat op het uiteinde… “Wat is dat toch met jou “… “Vorige maand vloog je nog hoog tot de hoogste takken van de grote eik”. “Wil je niet meer naar boven toe?” .. een beetje aarzelend bracht wespje uit dat hij vorige maand uitgegleden was over een vogelpoepje, en hard op z’n hoofd was gevallen en z’n vleugel zwaar gekneusd had gehad… en sinds die dag met geen vleugel meer in de lucht te krijgen was. “Veel te hoog en veel te gevaarlijk” bracht hij uit. “Maar wespje… je bent gemaakt om te kunnen vliegen waarom heb je anders vleugels”… Wespje ging zitten op de rand van het blad.. en zat stilletjes voor zich uit te staren… “Weet je tor… je hebt wel gelijk …. Ik hoor eigenlijk wel te vliegen…” “van boven is alles zo mooi, en in de lucht… oh…schitterend.” “Wil je het dan niet even proberen, dat vliegen” vroeg tor voorzichtig. Wespje begon moeilijk te kijken en dacht aan die buil die hij op z’n hoofd had gehad.. als hij er aan dacht deed het hem nog zeer. En dan z’n vleugel… auw die zat helemaal scheef in z’n rug. Dokter veldmuis had hem helemaal weer op nieuw weer in z’n rug moeten plaatsen en spalken en dat deed me zeer… en dan nog drie weken in het verband… vorige week mocht de spalk en het verband er eindelijk weer af en wat dokter veldmuis betreft was hij weer geheel genezen. Alles weer spik en span! Maar toch Geen moment had hij nog zin om weer omhoog te gaan. Stel je voor zeg. Dat het weer zou gebeuren en hij weer uit zou glijden over een vogelpoepje… “Wespje… WESP!!!!”! “huh,… wat???” Hij ging zo op in z’n eigen zielig zijn dat hij helemaal niet gehoord had dat tor tegen hem zat te praten. “hé… joh… waarom ga je niet eerst klimmend een stukje omhoog.. kan je alvast wennen” zei tor wesp had nog steeds een denkrimpel tussen z’n ogen … “Die klimop hierboven is niet zo hoog” vervolgde tor z’n gesprek. “dus…. Hup in de benen en ga het maar es proberen” “Klein beginnen en dan verder wespje” Wespje raapte al z’n moed bij elkaar want hij zag wel dat het hem zo ook niets verder bracht en langzaam begon hij de klimop te beklimmen.. hoger en hoger met knikkende knieën. Tot hij over het takje naar het uiteinde van het blaadje op het uiterste puntje naar beneden keek. "Zo hoog ik word misselijk" riep hij naar tor die beneden hem stond kijken… "kijk dan ook niet naar beneden wespje klimmen… hoger en hoger…" En dapper klom wespje door hoger en hoger… knap vermoeiend dat klimmen het zweet stond hem in z’n nek… en voor hij er erg in had had hij z’n vleugeltjes uit geslagen en liet de stam van de boom los en met brommende vleugeltjes vloog hij met een stralende glimlach dat ging een stuk beter zeg en hij vloog hoger en hoger tot de hoogste tak van de eik… En tor… zette z’n petje recht op z’n hoofd, stopte tevreden z’n pijpje en liep naar z’n holletje terug… hallo allemaal... vanmiddag ook even op paddenstoelenjacht geweest... o ja... groeten van bull mans hij was nu wat vriendelijker gezind (foto on the run) en vond het dit keer geen probleem dat ik langs z'n landje met zijn dames peddelde op de fiets. dus even weer een aardig verhaaltje over een volgens mij een klein wespje met hoogte vrees. met op de achter grond wel een paddenstoel.... maar dan een anders dan anders foto. groetjes Pippah.