Zonder woorden.........

Vanmorgen naar een Crematie geweest van één van mijn beste jeugdvrienden. Vierenzestig jaar, bijna vijfenzestig, met de fiets op weg naar zijn werk en door een noodlottig ongeval er niet meer zijn. Ik wist nergens van en kreeg dit bericht afgelopen donderdag te horen. Dan valt je niets meer in................... Na de puberteit zijn de wegen uit elkaar gegaan: enkele keren toevallig contact gehad en dat voelde meteen weer vertrouwd. De laatste keer dat ik hem gezien heb, was 15 jaar geleden op het gouden huwelijksfeest van mijn schoonouders: Heerlijk!! Ik heb niet zoveel "beste vrienden". Ik probeer bijna alle mensen aardig te vinden; althans het beste in de mens te willen zien. Een aantal jaren geleden twijfelde ik aan mezelf: "Wat kun je eigenlijk?" Je weet vanalles wat maar je blinkt nergens in uit. Dat heb ik gelukkig niet meer. Ik hoef nergens meer in uit te blinken. Dan zie je alleen nog maar jezelf. Een gebeurtenis als vanmorgen zet je weer aan het denken en dat doe ik(emotiemens) toch al vaker dan wenselijk is. Het leven is maar kort en wordt nog korter door gebeurtenissen als hierboven omschreven. Een foto om mijn gevoelens weer te geven..............