Eendagsvlieg

Deze ochtend dacht ik lekker ontspannen naar Boswachterij Dorst te gaan. Even kijken of er nog wat insecten te spotten zijn tijdens de ochtendmist. Alles zat mee: mist, zon, windstil. Alleen de insecten lieten het opnieuw afweten (wanneer begint het voorjaar weer :-)?). Een uur lang was ik aan het struinen door het bos, in het moeras en over de grasvlakte en de zo goed als uitgebloeide heide. Niets kreeg ik gevonden, op paddenstoelen na. Op zijn Brabants gezegd 'Keiveul Paddestoele'. Na een uur dacht ik dat het eindelijk zover was. Ik zag iets glimmen. Dat iets had iets weg van vleugels. Het moest wel een insect zijn. Ik liep dichterbij, bukte en keek recht in de ogen van 'het ding'. Ik schrok mij wezenloos en stond weer op beide benen overeind. Stijf van angst stond ik stil. Ik wilde wegrennen, waarheen maakte mij niet uit. Maar waar ik ook keek, overal zag ik 'de dingen' hangen. Wel 6 in totaal. Al snel werd het mij duidelijk, ik was omringd door aliens. Mijn tanden klapperde van angst, het zweet brak uit en ik plaste bijna in mijn broek. 'Wat moet ik doen?' En toen wist ik het. Ik, als goed niet-gelovige, ga een gebedje opzeggen. Schaadt het niet dan baat het niet. Ik sloot mijn ogen, vouwde mijn handen ineen en mompelde zachtjes een gebed op. 'Tok' Een kastanje viel op mijn hoofd. Ik opende mijn ogen en zag dat de buitenaardse wezens verdwenen waren. Ik was niet meegenomen in een UFO of nog erger, gedood. Toch zaten al die 'dingen' er nog. Het werd mij duidelijk. Mijn fantasie had weer eens de overhand genomen.