Samen Zijn

Onder een hemel van zachte cirkels licht staan zij daar, twee stille stemmen, alsof het bos zelf nog eens herhaalt wat ooit met warmte werd gezongen. Een fluistering van “dicht bij mij” trilt in de nerven van hun ranke stelen, een vleugje van “nooit alleen” zweeft als dauw langs hun porseleinen hoeden. Ze lijken te weten wat mensen soms vergeten: dat groot geluk klein begint, dat samen zijn geen woord is maar een wond're zachte beweging, een langzaam groeien naar elkaar toe. En terwijl het licht rond hun hoeden danst, lijkt het bos voor even het lied te ademen dat wij zo goed kennen: van houden, van troost, van dichtbij. Twee paddenstoelen, eenvoudig en klein, maar ze dragen dezelfde wijsheid die Willeke ooit bezong, dat het leven lichter wordt wanneer je het samen draagt.