zomaar eventjes huilen....

Zo’n ochtend… de zon heeft d’r geen zin in vandaag… en al zou ze willen ze kreeg de kans niet triest zit ze verscholen in het duister Ik sta buiten kijk omhoog en zwaai naar de haar, maar ze ziet me niet. alles is grijs de wolken die als dikke boze plukken met flinke vaart door de lucht jagen zo laag dat ik ze bijna aan kan raken…. ’t Is zo’n ochtend om van te huilen en dikke tranen vallen met miljoenen tegelijk uit de grauwe massa. Om als dikke druppen neer te spatten op de aarde en alles wat zich erop bevind te bevochtigen. Ook ik m’n haar hangt in natte slierten over m’n gezicht m’n kleren zijn doordrenkt en plakken koud om m’n lichaam ik laat m’n armen langs m’n lijf hangen en huil met de miljoenen druppels mee… waarom? Geen idee misschien even door de drukte een ontlading in deze hectische periode…. Want ik ben immers hartstikke gelukkig…. En dan… de lucht breekt open… en de zonnestralen wringen zich met sterke armen door het wolkendek heen en verwarmen m’n gezicht. haar warme vinger glijd over m’n gezicht neemt een traan op, kust het zachtjes en legt het als een kostbare parel weer in de palm van mijn hand… Ze kijkt lachend naar beneden... een gouden krans verspreid zich over de heide… En een warme nevel stijgt op naar de hemel. Ik zuig mijn longen vol met de frisse lucht en laat me verwarmen door de zon terwijl ik naar huis loop. En realiseer me dat zomaar even huilen helemaal niet erg is. Voelt best wel goed eigenlijk…. En opgewekt vervolg ik m’n weg. een hartelijke fotogroet voor allen.... Pippah