Silenced..

Silenced.. Het zwijgen opgelegd.. De wereld van mijn moeder wordt steeds kleiner. De corona heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. De parkinson is zo verergerd dat de scootmobiel gisteren is verkocht. Weg stuk vrijheid. Geen uitje meer naar het park, of ritje naar de supermarkt. Steeds kleiner wordt haar wereld, steeds vaker is ze verward. Houvast zoekend in haar agenda waarin ik alles voor haar noteer. Elke week die voorbij is tape ik weer vast, zodat ze weet waar ze moet kijken. Ik deed haar bankzaken al een tijd, maar inmiddels doe ik de boodschappen, regel ik alle afspraken met hulpinstanties, zorg, kapper e.d. Minimaal een dag in de week ben ik daarmee bezig. En dat terwijl ik flink op afstand zit. Eindelijk is het me gelukt om haar naar een dagbesteding te krijgen. Een kleinschalige zorgboerderij, waarvan ik hoop dat ze nog wat "leuke" dagen zal hebben. De instanties werkten nou niet bepaald mee om dit voor elkaar te krijgen. Vandaag was haar eerste dag. En toen ze terug kwam was ik samen met Ellie bij haar thuis, zodat ze haar verhaal kon doen en we samen konden eten. Ze was enthousiast, ook al moest ze wennen. "De rollen zijn nu omgedraaid. Je hebt mij gebaard, maar nu verzorg ik jou. Gelukkig samen met de verpleging die we inmiddels voor een aantal zaken hebben ingezet. Je hebt steeds minder gespreksstof. En dingen worden steeds meer voor je beslist. Simpelweg omdat je het niet meer kunt, en het vaak niet meer begrijpt. Langzaam zie ik jou afdrijven." 's Avonds op de terugweg ga ik nog even samen met Ellie fotograferen op een geweldig mooi landgoed in de buurt van Olst. We slaan het weggetje in wat ons naar beneden leidt vanaf de dijk. Het lijkt of we in een andere wereld terecht komen. Wat een idyllisch dorpje met kleine gezellige huisjes, tussen maisvelden en velden vol met wilde bloemen. Een ware droomplek. De sfeer van de dag valt van me af zodra ik van de dijk af rijd. Het samenzijn met Ellie en mijn camera doen de rest. Op het landgoed heerst een serene rust. De avondlucht is zwoel. Prachtige oude bomen, laantjes en een "nieuwe" ruïne zorgen voor mogelijkheden ten over. Ik geniet nog een tijdje van het egotrippen.. Ooit begreep een medefotograaf niet wat ik daarmee bedoelde. Maar voor mij is mijn camera een geweldige bliksemafleider. Ik kruip bijna in mijn lens om soms gewoon even te verdwijnen in een andere wereld. Eén waarin ik helemaal alleen ben.. Het is stil..