“Dit is de natuur”

Het verhaal van een Kluten gezin. Vanmiddag op pad geweest naar het natuurgebied, waar ik graag kom. Waarom? Omdat de natuur daar zoveel te bieden heeft, elke dag opnieuw. Geen dag is hetzelfde en je wordt er door alles wat je daar mee maakt, alleen maar goed gemutst, wanneer je weer huiswaarts keert. Behalve deze dag. Toen ik aankwam liep een “Kluten gezin” met z’n drietjes, ”slechts” één pulletje rijk, links van het pad in het, door overvloeiende regenval van de laatste dagen, onder gelopen gras/plas/dras gebiedje. Ma en Pa Kluut hadden het er maar druk mee, om het kleintje naar de ander kant van het voetpad te krijgen. Pulletje leek niet zo’n zin te hebben, wilde liever vliegjes en torretjes vangen. Uiteindelijk kregen de ouders het pulletje zo ver de oversteek naar de andere kant van het pad te maken. De foto laat dit mooie moment zien. Even later ging het pulletje, onder nog steeds de hoede van ouders, dapper verder met foerageren. Ik vond het zo goed geweest. Pakte de camera in en maakte aanstalten te vertrekken, tot twee vogelaars mij aanspraken, met uiteraard de vraag “waar sta je naar te kijken?” "Ik"……naar dat pulletje, daar tussen de waterplantjes…, O wat leuk, was de reactie. Het was nog niet gezegd of er zoefde met een ongeëvenaarde snelheid vlak over onze hoofden een roofvogel, die als een raket op het pulletje dook. Voor dat we het goed en wel besefte, was de roofvogel (een Torenvalk) alweer gevlogen, met de ouders achter haar aan. Wat de ouders ook probeerde, de Torenvalk hield het pulletje stevig tussen de klauwen vast en was gezien. Verbouwereerd keerde ik huiswaarts……, “kwetsbaar” ging er door mijn hoofd, de titel bij de prachtige foto van Gerard Klaasse, maar ja, dit is de natuur en toch ……mijn muts stond toch een beetje op half zeven……, maar wel een ervaring rijker, met de “daadwerkelijke” bevestiging, dat nestvlieders inderdaad zo kwetsbaar zijn.