Een kievit in zijn element, stap voor stap door het slik.

Een dier dat wegloopt, lijkt letterlijk de scène te verlaten. We zijn gewend om naar gezichten te kijken om een connectie te voelen. Als we de achterkant zien, missen we die connectie, en juist dat maakt het beeld krachtig. Het roept nieuwsgierigheid op: Waar gaat het heen? Wat denkt het dier? Herkennen we iets van onszelf in het beeld van een weglopend dier – dat gevoel van op pad gaan, iets achterlaten. Projecteren we ons eigen verhaal op die rug en die staart? Omdat we het gezicht niet zien, is het beeld minder direct en laat het meer over aan de verbeelding. Je kunt er van alles in lezen: vrijheid, eenzaamheid, rust, avontuur... Ik vind het wel iets hebben. Wat vind jij dat deze foto uitstraalt?