Wind door het gras

In zilverlicht van ochtendwind ligt het land stil te ademen, golven van gras fluisteren oude verhalen naar de hemel. Een molen staat onverzettelijk, wachter van tijd en seizoen, zijn wieken langzaam roepend naar wolken die voorbijdrijven. Schaduwen dansen in het veld, water vangt het verre licht, en alles lijkt even te rusten— het land, de lucht, het leven zelf. Hier klopt de stilte, hier buigt de wereld zacht, en in de adem van het landschap wordt zelfs de wind poëzie.