Nog een jonge lente waard

Dit is zo mooi, het is om te janken zo mooi. In het Plantsoen zit een man in een rolstoel. Hij is alleen, zijn hoofd hangt achterover, zijn mond staat open. De mensen passeren hem en laten hem. En zo ik ook. Als ik 10 minuten later langskom, zit hij daar nog, op dezelfde manier. Toch even controleren, ik zie zijn borstkast langzaam op en neer gaan, heel rustig. Gelukkig hij slaapt. Ik blijf een halfuur rondhangen om wat foto’s van de omgeving te maken. De oude man blijft intrigeren. Zo roerloos als hij daar zit. Een groep stoere pubers staat op een afstandje te kijken. Stoer als ze zijn, zonder het lef te hebben om naar hem toe te lopen. Ze vragen een langslopende dame met honden of ze niet iets moeten doen. De vrouw en ik raken aan de praat. Een klein moment waarin we even niet letten op de oude man. Als we opkijken zien we hem achter zijn rolstoel het park in schuifelen. We kijken elkaar aan: het zou wel een mooie manier zijn geweest. Zo in de lentezon, tussen de narcissen in het park, tussen de mensen, in je slaap....... Maar niet nu, want hij is goddank nog een keer een jonge lente waard. (luister: Maarten van Roozendaal: Mooi)