Het verdriet van een Tutsi.

Zij heeft tijdens de genocide in Burundi als 7-jarig meisje gezien hoe heel haar familie (moeder, vader, tantes....) met machetes is afgeslacht. Toen is zij levend in een massagraf gesmeten waar zij samen met haar 5-jarig zusje is uitgekropen en zijn ze de jungle ingevlucht. Gelukkig zijn ze zo in een weeshuis terecht gekomen. Nadien volgde nog een illegale adoptie (ja, dat was nog mogelijk in de helft van de jaren '90). Ze hebben ze dan nog 2 jaar jonger gemaakt dan ze officieel was omdat dat gemakkelijker is. Gezien de omstandigheden is zij nu op haar 21 jaar heel goed bezig. Maar huilen is zeer zeer moeilijk en ze heeft al een heel lang en zwaar parcours afgelegd. Dit is het in een notedop. De rest kan je je wel voorstellen.