bevrijding

Mijn Bevrijdingsdag begon al vroeg. Gewapend met mijn kiekenkast stond ik vanmorgen langs de kant van de weg om foto's te maken van het konvooi van de Prinses Irene Brigade. De brigade reed voor zover mogelijk dezelfde route als op 5 mei 1945. De zon scheen al uitbundig en het was dus absoluut geen straf dat het konvooi iets verlaat was. De camera stelde ik in nu het nog rustig was en ik zocht een plekje waarbij ik weinig last had van alle moderne vehikels. Op de achtergrond speelde een muziekkorps en verderop kwamen de eerste voertuigen de bocht om. Het geluid van de zware ouwe motoren kwam langzaam ronkend dichterbij. Vrachtwagens versiert met vlaggen van de landen van onze bevrijders en chauffeurs en bijrijders in (originele) kledij van 71 jaar geleden. Stoere kerels op motoren en jonge militaire bovenop een legertruck kwamen zwaaiend voorbij. Een hele stoet trok voorbij en ik schoot de plaatjes waarvoor ik was gekomen. Toen de laatste voertuigen uit het zicht verdwenen keek ik even vluchtig op het schermpje van mijn camera en kwam tot een conclusie. Van de ruim 200 foto's van voornamelijk voertuigen uit de tijd dat zelfs mijn vader nog niet in de planning was vielen er mij maar een paar echt op en dat zijn dan toch de portretten. Conclusie van de dag: Ik heb niet zo veel met staal maar wel met mensen. Op deze dag vier ik dan ook de vrijheid, de vrijheid van de eigen keuzes.