Mooi bijzonder

Als fotograaf kies je een kader voor je foto en daarmee maak je een keuze in wat je in beeld brengt en hoe, maar ook wat je weglaat. Kadreren is een begrenzing van de werkelijkheid; je doet de werkelijkheid altijd tekort. Slechts een deel van de werkelijkheid op een bepaald moment wordt vastgelegd en dan ook alleen nog maar het visuele. Aan de andere kant leg je met het kiezen van een kader delen van de werkelijkheid en momenten voor eeuwig vast: een stukje van de werkelijkheid in de tijd wordt bevroren, uitgelicht en benadrukt. Soms ruk je iets uit zijn verband; iets kleins vergroot je uit. Als kijker zie je maar een deel en vraag je je bijvoorbeeld af ‘wat was er nog meer?’ ‘hoe moet ik zijn gezichtsuitdrukking interpreteren?’ of ‘hij kijkt nu heel serieus, maar hoe zou zijn lach eruit zien?’. Niet alleen een fotograaf kadert, ook in het dagelijks leven kadert en focusseert je oog op delen van de werkelijkheid. Waar kijk je naar wanneer een persoon met een wijnvlek in zijn gezicht langsloopt in de trein? Voor het project ‘Mooi bijzonder’ heb ik verschillende mensen met een bijzonderheid in hun gezicht geportretteerd. Als je mensen niet kent dan valt het meestal meteen op en springt het in het oog. Als je mensen beter kent dan zie je het eigenlijk niet meer en richt je je aandacht op de persoonlijkheid, gezichtsuitdrukkingen en hun verhaal, dus op de persoon achter het litteken. Een serie portretten om je bij af te vragen wie er achter een litteken, wijnvlek of hazenlip verborgen zit. Een compleet beeld krijg je als kijker niet van deze dappere mooie mensen.