OOGHOOGTE?

OP OOGHOOGTE! Een veel gehoorde tip is om kinderen op ooghoogte te fotograferen. En inderdaad dat is zeker geen verkeerde tip. Maar soms pakt het in mijn ogen beter uit als je toch van iets hoger standpunt de kinderen fotografeert. Mijn tip is "durf ook van de regeltjes af te wijken". In de foto zijn jullie onze drie kinderen. Toen wij daar zo aan het wandelen waren zag ik dat mooi lange pad het bos in lopen. Dat kwam op mij een beetje onheilspellend over. Hoe leuk is dat dan om te proberen dat gevoel een beetje tot uiting te brengen? Als eerste, als ik op ooghoogte de foto had genomen was het pad niet meer zichtbaar. Ik moest dus wel hoger gaan staan om de achtergrond er op te krijgen. Door de foto verticaal te nemen kon er ook nog een stukje dreigende lucht op. Ten tweede, door van een hoger standpunt de foto te nemen maak ik de kinderen klein en afhankelijk. Zouden ze zelf dat bos wel in durven? Door te flitsen kon ik de kids er goed belicht op krijgen en de omgeving een stuk donkerder dan dat het in werkelijkheid was. Door te flitsen heb ik de mogelijkheid om onafhankelijk het flitslicht en het licht van de omgeving te kunnen regelen. Het geheel lijkt zich nu in de schemering af te spelen wat het allemaal nog wat onheilspellender moet maken. In de nabewerking heeft de achtergrond wat minder contrast gekregen wat letterlijk en figuurlijk vaag en een beetje mistige sfeer moet geven. De vrolijke kleurtjes wat getemperd en een wat meer een groene toon erin. Groen is toch de kleur van naar en misselijkheid wat ook weer een bijdrage moet leveren een het driegende en spooky plaatje. Maar het moest wel een leuke groepje blijven en je moet de familie niet te veel de stuipen op het lijf willen jagen. Daarom staan ze er wel weer lachend en stralend op.