Twee zielen, één gedachte

Sinds april vorig jaar woont mijn moeder op een gesloten afdeling voor dementerende ouderen. Fotografie is altijd een grote hobby van haar geweest en het was iets wat ze heel graag met mij samen deed. Onze weekendjes weg, met de camera's mee, zijn fijne herinneringen en sinds twee jaar ondenkbaar. Zelfs het fotograferen leek ondenkbaar tot ik bedacht haar een instax mini te geven in de hoop dat de bediening van deze camera eenvoudig genoeg zou zijn voor haar. Inmiddels heeft ze zich tot de paparazzi van de afdeling ontpopt en neemt ze overal, ook zonder film, foto's van. Twee dagen geleden belt mijn zus met het nieuws dat het verpleeghuis een manier heeft georganiseerd om onze moeder te kunnen zien. Met een hoogwerker zou familie-bezoek bij toerbeurt omhoog gehesen worden naar de bovenste verdieping waar de gesloten afdeling van het tehuis is. Dan konden we elkaar even zien. Voor een telefoon verbinding was ook gezorgd dus we konden elkaar ook spreken. Echt geweldig geregeld van verpleeghuis Pieter Pauw. Een van mijn eerste gedachten was, oooh leuk, dan neem ik mijn camera mee. Om dan gisteren daar boven te komen en mijn moeder helemaal paraat met haar camera (zonder film) te zien was zo aandoenlijk. Die had precies hetzelfde bedacht en zo stonden we ineens weer samen te fotograferen.